Σηµειωτέον ότι µε βάση τους θεωρητικούς αναλυτές, η µεσαία τάξη (όχι κατ’ ανάγκη η αστική) είναι αυτή που στον καπιταλισµό κατέχει τα µέσα παραγωγής και βρίσκεται ανάµεσα από την ανώτερη κοινωνική (εν προκειµένω οικονοµική) και την εργατική τάξη.
Βεβαίως, η ιστορία δείχνει ότι για πολλά χρόνια και ειδικά στη χώρα µας, οι επαγγελµατίες του αγροτικού χώρου, ακόµα και µετά την αναρρίχησή τους στη µεσαία τάξη, αντιµετωπίζονταν µε µια κάποια περιφρόνηση από το λεγόµενο αστικό κράτος.
Η ιδιαίτερη µεταχείρισή τους στο φορολογικό σκέλος, σε συνδυασµό µε µια σειρά από προνόµια τα οποία απολάµβαναν κατά καιρούς οι αγρότες, κατά βάση ως συνέπεια της πελατειακής αντίληψης του κράτους, έδιναν το δικαίωµα στους «αστούς», παράλληλα µε την όποια περιφρόνηση προς τους αγροτικούς πληθυσµούς, να προσεγγίζουν την «αγροτική τάξη» ως κάτι το διαφορετικό.
Στα χρόνια της κρίσης και ειδικά µετά το 2015, πολλά από τα προνόµια των συντελεστών της αγροτικής παραγωγής χάθηκαν, ενώ η περίφηµη διεύρυνση της φορολογικής βάσης συµπαρέσυρε και τους αγρότες. Το κακό είναι ότι όλα αυτά προέκυψαν πριν ακόµα οι αγρότες, ακόµα και της λεγόµενης µεσαίας τάξης, καταφέρουν να δηµιουργήσουν ανθεκτικές, σύγχρονες και ανταγωνιστικές δοµές παραγωγής και απασχόλησης.
Σήµερα γίνεται λόγος για γενικευµένη κατάρρευση της µεσαίας τάξης, µόνο που η περίπτωση των αγροτών το όλο θέµα χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και ανάλυσης. Όχι µόνο γιατί έκανε την εµφάνισή της πριν ακόµα οι αγρότες γίνουν και τυπικά δεκτοί στο club αλλά και γιατί, στο δικό τους προϊόν στηρίζεται η ευηµερία ολόκληρης της µεσαίας τάξης.
*Εκδότης-Διευθυντής εφημερίδα Agrenda
