Χρειάζεται αγροτικός αναστοχασμός

Οι αιτίες είναι πολλές και ίσως να µην είναι και της παρούσης. Η νεοελληνική πραγµατικότητα και η «βίαιη» θα λέγαµε αστυφιλία και αστικοποίηση, µετά τον πόλεµο, έβαλε τους ανθρώπους της αγροτικής παραγωγής σε δεύτερη µοίρα. Αυτό που µετρούσε για χρόνια ήταν µια θέση στο δηµόσιο.

Μετά το ’80 ήρθε και η είσοδος της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να «αποκοιµίσει» µε έναν τρόπο τους συντελεστές της αγροτικής παραγωγής και να αφαιρέσει -ακόµα και µέσω των επιδοτήσεων- αξία από τη δουλειά τους.

Τα λέµε όλα αυτά, γιατί, οι µέρες της πανδηµίας τις οποίες ζούµε, δίνουν µια καλή ευκαιρία για επαναπροσδιορισµό της όλης κατάστασης. ∆ίνουν αφορµή, ώστε να επανεκτιµηθεί ο ρόλος και οι δυνατότητες της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας. Προσφέρουν µια καλή, ιστορική θα λέγαµε στιγµή, προκειµένου να επαναξιολογηθεί το παραγωγικό µοντέλο το οποίο ακολουθεί εδώ και χρόνια η χώρα και να καταστεί σαφές, πού αυτό µας οδηγεί.

Είναι αλήθεια ότι αυτή η χώρα, αυτός ο τόπος, δεν µας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους αναζητήσεις και στοχασµούς. Προτιµά να πορεύεται κάθιδρη πίσω από αυτό που κάνουν οι άλλοι, να αντιγράφει χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία συνήθειες και καταναλωτικά πρότυπα, να ζει µε ξένα όνειρα.

Στις µέρες του κορωνοϊού είναι από τις λίγες φορές, που, ξανά, πρώτοι οι Έλληνες, έκαναν κάτι καλά. Θέλετε από φόβο και ανασφάλεια (κυρίως για το σύστηµα υγείας), θέλετε από ενόραση και επιστηµοσύνη, σηµασία έχει ότι έδειξαν, µετά από καιρό, στον κόσµο όλο, ότι µπορούν και καλύτερα. Γι’ αυτό έχει σηµασία, να γίνει αυτές τις µέρες πράξη, κι αυτός ο αγροτικός, θα λέγαµε, αναστοχασµός!

Αρκεί να είναι ειλικρινής, να µη µεταφέρει µικροπολιτικά βαρίδια, να µη διακατέχεται από µικροαστικές αντιλήψεις, να µην καλλιεργεί την ιδιοτέλεια. Κι όπως θα ΄λεγε κι ο Γιώργος Ποντίκας της Syngenta, σηµασία έχει, να µην µείνει ο αγρότης ο πιο αδύναµος κρίκος, σηµασία έχει να µην σπάσει η αλυσίδα αξίας!