Χωρίς να υποτιµάται η σηµασία της έκπτωσης φόρου εισοδήµατος, έως και 50% για τις περιπτώσεις που η παραγωγή διακινείται µέσω συνεταιρισµών, στην Ελλάδα, εδώ και καιρό, η υπόθεση των συνεταιρισµών βρίσκεται σε τέλµα.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι µέρα µε τη µέρα παρακµάζουν και χάνονται περιουσιακά στοιχεία για τη δηµιουργία των οποίων εργάστηκαν πολλές γενιές. Λες και το σύµπαν συνωµοτεί να µη µείνει τίποτα στη δικαιοδοσία των συνεταιρισµών. Έτσι, πέρα από τη φθορά που επιφέρει ο χρόνος και η πολυετής εγκατάλειψη υποδοµών και µηχανολογικού εξοπλισµού, στο τέλος, µε συνοπτικές διαδικασίες, η κατοχή και ιδιοκτησία αυτών περνάει στον ιδιωτικό τοµέα.
Προφανώς και δεν φταίνε οι ιδιώτες που ενδιαφέρονται και διεκδικούν. Η ευθύνη ανήκει σ’ εκείνους που τα διαχειρίστηκαν όπως τα διαχειρίστηκαν, περνάει στους ειδικούς εκκαθαριστές που «ελαφρά τη καρδία» διευκολύνουν την απαξίωση, αγγίζει τα πιστωτικά ιδρύµατα που αδιαφορούν για το δηµόσιο συµφέρον και φυσικά, βαραίνει την Πολιτεία που µε το διάτρητο θεσµικό πλαίσιο, ενθαρρύνει τελικά το πλιάτσικο.
Ειδικά από τότε που ένα πολύ µεγάλο µέρος αυτής της περιουσίας πέρασε στους λεγόµενους servicers, το κακό έχει παραγίνει. Αντί µιας συντονισµένης προσπάθειας εξυγίανσης των οργανώσεων και ρύθµισης των οφειλών τους, τουλάχιστον στις περιπτώσεις που αυτό είναι εφικτό, προκρίνεται η αποµάκρυνση των «ασηµικών» από τα συλλογικά σχήµατα, η δηµιουργία εικόνας εγκατάλειψης των µονάδων και η αδιαφανής µεταβίβαση σε καλά ενηµερωµένους που αιφνιδίως δηλώνουν ενδιαφέρον.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια, τέτοιου είδους υποθέσεις εκτυλίσσονται συχνά στο παρασκήνιο, δηµιουργώντας απογοητεύσεις στις τοπικές κοινωνίες και προσφέροντας ευκαιρίες εύκολου πλουτισµού σε «χρυσοθήρες» και τυχάρπαστους. Η έκβαση αυτών των υποθέσεων δεν είναι άσχετη µε την εικόνα γενικότερης εγκατάλειψης στις αγροτικές περιοχές, την παρακµή µεγάλου αριθµού αγροτικών εκµεταλλεύσεων και τη συγκέντρωση της οικονοµικής δραστηριότητας σε όλο και πιο λίγα χέρια
