Διαφορά κάνουν «τα δικά μας παιδιά», οι δρόμοι της κυβέρνησης στα μπλόκα

Η διαφορά που κάνουν «τα δικά μας παιδιά» και οι δύο δρόμοι που έχει η κυβέρνηση για εκτόνωση στα μπλόκα  

Η πρώτη απάντηση είναι πως όχι. Αυτά και άλλα τόσα δεν θα μπορούσαν να δώσουν εύκολα διέξοδο στο κύμα αντιδράσεων που βρίσκεται σε εξέλιξη και το οποίο έχει να κάνει με την αγωνία των νέων κυρίως αγροτών για το επαγγελματικό τους μέλλον. Η λογική λοιπόν του… να δώσουμε κάτι ακόμα είναι η μια επιλογή που έχει μπροστά της η κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να κάμψει ή έστω να παρακάμψει τις αντιδράσεις.

Ο άλλος δρόμος είναι η έναρξη ενός πραγματικού διαλόγου για το μέλλον της ελληνικής γεωργίας, με ορίζοντα τουλάχιστον το 2040, δηλαδή πολύ μεγαλύτερο κι από αυτόν που προβλέπει η τρέχουσα προγραμματική περίοδος (2023-2027).

Μια τέτοια συζήτηση, για να είναι ειλικρινής και να έχει αποτέλεσμα θα πρέπει να ξεκινήσει από την παραδοχή ότι η ελληνική γεωργία βρίσκεται πολύ πίσω σε ανταγωνιστικότητα, αν συγκριθεί με την εικόνα που παρουσιάζουν αυτό τον καιρό οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Μπορεί υπό μια έννοια τα αιτήματα που προβάλλουν το τελευταίο διάστημα οι ευρωπαίοι αγρότες να είναι λίγο πολύ κοινά, ωστόσο, ακόμα και η επίλυσή τους (πράγμα απίθανο) δεν σημαίνει ότι αντιμετωπίζεται το μεγάλο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας που παρουσιάζει στη ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία.
Η Ελλάδα, μετά από χρόνια παθητικής υιοθέτησης της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής καλείται να καταλήξει σε έναν οδικό χάρτη που θα διευκολύνει την επιχειρηματικότητα στην αγροτική παραγωγή και θα περιορίζει την ανασφάλεια των επαγγελματιών του χώρου.

Αυτόν τον οδικό χάρτη μπορεί να τον σχεδιάσει μόνο η υπεύθυνη κυβέρνηση της χώρας, μετά από καλά οργανωμένο -βάσει συγκεκριμένης ατζέντας-, εξαντλητικό, δηλαδή πολλών ημερών, ίσως και μηνών, διάλογο όχι μόνο με τους αγρότες αλλά με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων στην αλυσίδα υποστήριξης και διαχείρισης της αγροτικής παραγωγής. Προφανώς και στο διάλογο αυτό θα πρέπει να ληφθούν υπόψη οι κατευθυντήριες γραμμές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως και το διεθνές περιβάλλον σε ότι αφορά στην αγροτική παραγωγή και τα τρόφιμα. 

Παρά τα όσα λέγονται κατά καιρούς περί της ανάγκης εθνικής στρατηγικής για τη γεωργία, η συζήτηση αυτή δεν μπορεί να ξεκινήσει ως πρωταρχική απαίτηση των ίδιων των αγροτών. Δεν διαθέτουν σ’ αυτή τη φάση ούτε την ωριμότητα ούτε την οργανωτική συγκρότηση για να το διεκδικήσουν. Είναι ευθύνη της Πολιτείας, να αντιληφθεί σε βάθος το αγροτικό ζήτημα, να βάλει στην άκρη τους φόβους του πολιτικού κόστους και να οριοθετήσει αυτή τη συζήτηση με τρόπο αποτελεσματικό.

Στην επέτειο των 30 χρόνων από το πρώτο μεγάλο μπλόκο της Βιοκαρπέτ, ίσως είναι κάτι παραπάνω από αδήριτη ανάγκη να γίνει μια νέα αρχή για το μέλλον της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας. Η νέα γενιά αγροτών που δείχνει αυτό τον καιρό να παίρνει τα ηνία της αγροτικής παραγωγής αλλά και τα «όπλα» του αγώνα, διαθέτει την απαραίτητη οικονομική παιδεία και το σύγχρονο επιχειρηματικό πνεύμα που χρειάζεται προκειμένου αυτός ο διάλογος να είναι εποικοδομητικός και δεσμευτικός για όλους.