Είναι σαφές ότι όσο πιο σύνθετος και πολυδιάστατος καθίσταται ο ρόλος του αγρότη, τόσο πιο δύσκολη γίνεται και η εκπροσώπησή του εκεί όπου λαµβάνονται οι αποφάσεις.
Η πολυπλοκότητα αυτή έχει αφετηρία το ευρύ φάσµα προϊόντων µε τα οποία εµπλέκονται οι δραστηριοποιούµενοι στον πρωτογενή τοµέα και τις διαφορετικές απαιτήσεις που αυτά υπαγορεύουν. Τεράστιο ρόλο διαδραµατίζουν και οι µεγάλες αποκλίσεις που έχουν αναπτυχθεί στη συγκρότηση των εκµεταλλεύσεων, κυρίως ως αποτέλεσµα της τεχνολογικής εξέλιξης και του βαθµού ενσωµάτωσης αυτής στη δοµή της κάθε εκµετάλλευσης.
Τα παραπάνω, καθιστούν όλο και πιο δύσκολο τον συγχρωτισµό µεταξύ των συντελεστών της αγροτικής παραγωγής, αφήνοντας ελεύθερο χώρο για σχεδιασµό πολιτικών και οικονοµική δράση σε επόµενους κρίκους της παραγωγικής αλυσίδας (εµπόριο, µεταποίηση κ.λ.π.). Η σηµερινή διάρθρωση της αγοράς κάνει όλο και πιο δύσκολη την επιστροφή υπεραξίας στον παραγωγό, στοιχείο το οποίο δυσχεραίνει αντίστοιχα την βελτίωση των µέσων παραγωγής και την ενίσχυση της παραγωγικότητας των εκµεταλλεύσεων.
Πηγή αποκλίσεων µεταξύ των εκµεταλλεύσεων αποτέλεσαν τα τελευταία χρόνια ακόµα και οι ενισχύσεις της ΚΑΠ, ιδιαίτερα µετά τη θέσπιση των ιστορικών δικαιωµάτων (2003) τα οποία παρατείνουν και διευρύνουν τις ανισότητες.
Πρόσθετο στοιχείο στρέβλωσης αποτελεί η ενεργοποίηση δικαιωµάτων από κατόχους γης που δεν σχετίζονται µε το αγροτικό επάγγελµα, εµφανίζονται τυπικά µόνο ως καλλιεργητές (αγρότες του καναπέ) και στερούν την δυνατότητα προγραµµατισµού και κατάρτισης αναπτυξιακού πλάνου από τους πραγµατικούς γεωργούς.
