«∆όλος µπορεί να υπάρξει ακόµα και στην αθωότητα» Αντώνης Σιµιτζής, Οι απαγορευµένοι καρποί µας
Σε τούτη την πατρίδα, τούτη τη στιγµή πρέπει ν’ αποφασίσουµε -ο καθείς µόνος του κι όλοι µαζί- αν εντασσόµαστε στους πολίτες του κόσµου (των ιδεών, του δικαίου, του καλού, του ωραίου) ή αν κυκλοφορούµε σαν τερµίτες του υποκόσµου (της µίζας, της λαµογιάς, της απάτης, της ψευτοµαγκιάς).
Πρέπει να τελειώνουµε µιά για πάντα µε τα ψέµατα, ιδίως εκείνα που λέµε για να τ’ ακούσουµε και να πειστούµε εµείς οι ίδιοι. Οι τεχνητοί παράδεισοι δεν συνδέονται µόνο µε τα ναρκωτικά (ως όπιο του λαού), αλλά εµπεριέχονται και στα Μεγάλα Αφηγήµατα, στα οποία κάποια νοµενκλατούρα, και όχι όλος ο (ναρκωµένος;) λαός, κρατάει τα µυστικά και τα κλειδιά της αιώνιας ευτυχίας. Άπαντες επιθυµούν να τάζουν Παραδείσους επί Γης, ελλείψει όµως στοιχείων και δυνατοτήτων απόδειξης, καταλήγουν στο να µεταβάλλουν τη ζωή µας σε Κόλαση, αρνούµενοι βέβαια για τους εαυτούς τους να περάσουν από το Καθαρτήριο.
Μ’ αυτά και µ’ αυτά πολλοί ένδοξοι πεθαίνουν άδοξα και οι περισσότεροι φιλόδοξοι εξαφανίζονται µε παράδοξο τρόπο. Κι όλα τούτα µέσα σ’ ένα κλίµα λαϊκισµού και αυτο-αθωωτικής ανοµίας που ακυρώνουν εξαρχής την ηθική του (όποιου) αγώνα. Το µίσος δεν ήταν ποτέ µέσον προβολής µιας νέας κοινωνίας, αν όχι αγγελικά πλασµένης, τουλάχιστον σεβασµού ορίων και δικαιωµάτων.
Η σύγκρουση της έννοµης βίας και της «επαναστατικής» αντιβίας ουδέποτε έδωσαν στον πολίτη ένα αίσθηµα ασφάλειας ή µιά δικαίωση στην εµπιστοσύνη του στη ∆ηµοκρατία. Η συµψηφιστική βία (1=1), οι µεταγγίσεις κοµµατικών οµάδων αίµατος (από rhesus αρνητικό µέχρι Α+), οι ανταλλαγές ρόλων Τάξης/ Αταξίας, οι µονο-µαχίες και οι µονο-µανίες µόνο σε Κακό µπορεί να καταλήξουν. Ποιό είναι το Κακό ας το σκεφτεί ο καθένας που παίρνει το όπλο του (λεκτικό, προσοµοιωτικό, ισοδύναµο ή πραγµατικό) και βγαίνει να πολεµήσει εναντίον των «εχθρών του λαού ή του έθνους».
* ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ, ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
