Bρισκόμαστε λιγότερες από 45 ημέρες πριν από το κατώφλι της εισόδου μιας ολοκαίνουργιας δεκαετίας. Οι ανακατατάξεις που φαίνονται πως θα δημιουργηθούν, από την αρχή ως το τέλος της, θα δώσουν μια τελείως νέα μορφή στον παγκόσμιο χάρτη τόσο της ελιάς όσο και του ελαιολάδου. Σε αυτό το σημείο έχει ιδιαίτερη σημασία να τονιστεί πως μία νέα δύναμη που θα απασχολήσει τη νέα δεκαετία τις κλασικές, όσον αφορά τις μορφές παραγωγής, είναι το Ιράν. Δίχως καμία περιστροφή στο άκουσμα μιας αντίστοιχης υποψίας πριν από δέκα και πλέον χρόνια οι περισσότεροι άνθρωποι της ελιάς και του λαδιού έβαζαν τουλάχιστον τα γέλια. Κι όμως, κάποιοι πλέον το εξετάζουν και επενδυτικά.
Κατά τη διάρκεια διαδοχικών αλλαγών θετικών, αρνητικών και συνδυασμών υπάρχουν πάντα τόσο σημαντικές ευκαιρίες όσο και αντίστοιχες παγίδες. Έτσι, ο ελληνικός κόσμος του ελαιολάδου βρίσκεται πολύ κοντά στο να πέσει σε μία παγίδα που έχει στην πραγματικότητα στήσει ο ίδιος στον εαυτό του. Πιο συγκεκριμένα με τη διαρκή άνοδο των ετήσιων επισκεπτών και την οριακά μη ολοκληρωτική άγνοια στον τουρισμό και την εστίαση γύρω από οργανοληπτικά θέματα ελαιολάδου, η χώρα κινδυνεύει να αποκτήσει τη φήμη του αδιάφορου. Καλές οι αγορές του εξωτερικού αλλά θεμέλια πρέπει να ξεκινά κάποιος να χτίζει πρώτα στο σπίτι και μετά στο εξοχικό. Στον αντίποδα τώρα, μια εξαιρετική ποιοτικά χρονιά με σχετική επάρκεια, όπως προδιαγράφεται η φετινή για το πλείστον των ελαιοπαραγωγικών περιοχών, δίνει στους περισσότερους τη δυνατότητα να περάσουν το κατώφλι της νέας δεκαετίας με δυναμισμό και αισιοδοξία. Πώς θα βαδίσουν όμως;
