Αμπέλια στη Βόρεια Ελλάδα, δημητριακά και πατάτες στην Κύπρο και ένας οπωρώνας με μήλα στη Βόρεια Μακεδονία λειτουργούν σαν «καταβόθρες» για την απορρόφηση του βλαβερού διοξειδίου του άνθρακα υπεύθυνου για την κλιματική αλλαγή. Ταυτόχρονα αποτελούν ένα είδος τράπεζας για τους παραγωγούς, οι οποίοι θα μπορούν να απολαύσουν πρόσθετα έσοδα, χάρη στις «καταθέσεις» αερίων του θερμοκηπίου στα χωράφια τους.
Μέσω της λεγόμενης «γεωργίας του άνθρακα» ή «ανθρακοδεσμευτικής γεωργίας», η οποία προωθείται και υποστηρίζεται και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (η οποία παρέχει κίνητρα σε όσους παραγωγούς υιοθετούν πρακτικές που οδηγούν σε μεγαλύτερη δέσμευση άνθρακα), όσο και μέσω της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας και της στρατηγικής «Από το χωράφι στο πιάτο».
Πώς μπορούν οι αγρότες να δεσμεύουν περισσότερο CO2;
Μεταξύ άλλων η αμειψισπορά, η εναλλαγή δηλαδή καλλιεργειών στο ίδιο χωράφι, η οποία μπορεί να εμπεριέχει και την αγρανάπαυση, η φύτευση φυτών όχι για συγκομιδή, αλλά για εδαφοκάλυψη, η γεωργοδασοκομία και άλλες μορφές μεικτής γεωργίας, που συνδυάζουν ξυλώδη βλάστηση είτε πρόκειται για δέντρα είτε για θάμνους, με συστήματα καλλιέργειας και/ή ζωικής παραγωγής στην ίδια έκταση.
Ακόμα, η προστασία των εδαφών από τη διάβρωση και η ενίσχυση του οργανικού άνθρακα του εδάφους σε υποβαθμισμένες αρόσιμες εκτάσεις γης, η στοχευμένη μετατροπή εκτάσεων υπό καθεστώς παύσης καλλιέργειας σε μόνιμους βοσκότοπους και η αποκατάσταση τυρφώνων και υγροτόπων, μειώνει την οξείδωση των υφιστάμενων αποθεμάτων άνθρακα και αυξάνει το δυναμικό παγίδευσης άνθρακα.
