Αυτό που έχει να δείξει ο τελευταίος χρόνος είναι µια περαιτέρω συγκέντρωση της αγροτικής δραστηριότητας σε λιγότερα χέρια, χωρίς, κι αυτό ακόµα, να εγγυάται τη θέση όσων βρίσκουν τον τρόπο να παρατείνουν την παραµονή τους στο αγροτικό επάγγελµα. Τα περιθώρια κέρδους µειώνονται δραµατικά, οι αλλαγές που συντελούνται είναι κοσµογονικές και οι αβεβαιότητες απλώνονται στο σύνολο των αγορών του πλανήτη.
Σε παλιότερες εποχές, ακόµα κι αν οι τιµές παραγωγού δεν πήγαιναν πολύ καλά, οι αγρότες είχαν πάντα στο νου τους την προοπτική της µιας... πολύ καλής χρονιάς. Τώρα, κι αυτή ακόµα η προοπτική έχει αρχίζει να περιορίζεται. Η κινητικότητα των προϊόντων και η οµογενοποίηση, κατά κάποιο τρόπο, των αγορών, έχει µεγαλώσει τον ανταγωνισµό και έχει περιορίσει τα περιθώρια αξιοποίησης των λεγόµενων ειδικών συνθηκών.
Ειδικά για χώρες όπως η Ελλάδα, όπου τα µεγέθη είναι µικρά και οι όγκοι παραγωγής ασήµαντοι µε βάση τα διεθνή δεδοµένα, το µοναδικό τεκµήριο ισχύος στον ανταγωνισµό προέρχεται από τη διαφοροποίηση της ποιότητας. Εδώ όµως, τα πράγµατα δεν είναι απλά. Για να λειτουργήσει το πλεονέκτηµα της ποικιλοµορφίας των εδαφών, του ξεχωριστού µικροκλίµατος και του µικρού κλήρου, θα πρέπει να υπάρχει οργάνωση των συντελεστών και σχεδιασµός της παραγωγής, επάρκεια τεχνολογικών µέσων, επιµονή στο branding και ανάπτυξη δικτύων διάθεσης των παραγόµενων προϊόντων.
∆εν τα είδαµε όλα αυτά σε επάρκεια κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών. Οι δυσκολίες σε άλλους τοµείς της οικονοµίας διεύρυναν το ατοµικό κυρίως ενδιαφέρον για τον τοµέα της αγροτικής παραγωγής, δεν οδήγησαν ωστόσο σε έναν επανασχεδιασµό της όλης δραστηριότητας και σε µια άλλη επιχειρηµατική λογική που να ανοίγει νέους δρόµους. Μέσα σ’ αυτό το κλίµα, οι λίγοι µεγάλοι (για τα εγχώρια δεδοµένα) Έλληνες παραγωγοί που κατάφεραν να ξεχωρίσουν, είναι κάτι, ως δείγµα των καιρών δεν εγγυώνται ωστόσο (ατοµικά) το µέλλον.
Agrenda
