Όσο τον πρώτο λόγο τον είχαν οι δύο κυρίες, δηλαδή η Ελαΐς και η Μινέρβα, που ενδιαφέρονταν μόνο για την εσωτερική αγορά και όλοι οι άλλοι (συνεταιρισμοί και ιδιώτες) διευκόλυναν απλώς τις εξαγωγές ατυποποίητου προϊόντος, κατά βάση στην Ιταλία, ξέραμε τι έφταιγε.
Τώρα τα πράγματα έχουν γίνει πολύ πιο σύνθετα. Στην εσωτερική αγορά δεν έχει κλείσει η «πληγή» του 16κιλου -ο κουμπάρος συνεχίζει να έχει το καλύτερο λάδι-, οι φιλότιμες προσπάθειες στον τομέα του branding δεν διαμορφώνουν κρίσιμη μάζα για διαφορετικό ρόλο στις διεθνείς αγορές, όπου κατά βάση απευθύνονται, οι δύο κυρίες μάλλον έχουν χάσει σ’ αυτή τη φάση τον έλεγχο της κατάστασης, οι ελαιοπαραγωγοί και οι ασθενικές τους οργανώσεις δεν είναι σε θέση να δώσουν τον τόνο της αγοράς.
Πέρασαν δύο - τρία καλά χρόνια, τουλάχιστον από πλευράς τιμών παραγωγού, καθώς τις αποδόσεις δεν τις λες και ξεχωριστές, λίγοι μπόρεσαν όμως να τις αξιοποιήσουν στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης των εκμεταλλεύσεων κι ακόμη λιγότεροι να φθάσουν στην καθετοποίηση. Αν οι τιμές παραγωγού «χαμηλώσουν» πάλι, ήδη οι leaders των αγορών κινούνται δραστήρια προς αυτή την κατεύθυνση, υπάρχει κίνδυνος η υπόθεση του ελληνικού ελαιώνα στο σύνολό του να πάει ξανά πολύ πίσω!
*Εκδότης-Διευθυντής εφημερίδα Agrenda
