Για παράδειγµα, η βελτίωση των οργανωτικών δοµών στην αγροτική παραγωγή µέσω βιώσιµων συλλογικών σχηµάτων, περνάει απαραιτήτως από κατάλληλα φορολογικά κίνητρα, τα οποία θα µπορούσαν να βοηθήσουν εξαιρετικά προς αυτή την κατεύθυνση.
Η περίπτωση των διεπαγγελµατικών οργανώσεων είναι αντιπροσωπευτική. Αναφερόµαστε σ’ αυτές, γιατί είναι ένας θεσµός τον οποίο προωθεί παντοιοτρόπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ βρίσκει και στη χώρα µας ανταπόκριση απ’ όλους τους συντελεστές της αγροτικής οικονοµίας.
Ποιο είναι όµως το πρόβληµα; Για να αναγνωρισθεί ως εθνικής εµβέλειας µια διεπαγγελµατική οργάνωση θα πρέπει να αντιπροσωπεύει το 50% του συνόλου των συντελεστών του αντίστοιχου κλάδου και σε ότι αφορά τους αγρότες θα πρέπει να εκφράζεται σ’ αυτή κατ’ ελάχιστον το 1/3 των παραγωγών. Σήµερα σε καµιά διεπαγγελµατική δεν πληρούνται αυτά τα κριτήρια. Γι’ αυτό και η κοινή αντίδραση στην πρόσφατη απόφαση Αραχωβίτη που απλώς προσαρµόζει το εθνικό στο αντίστοιχο κοινοτικό δίκαιο.
Αυτό σηµαίνει ότι στην Ελλάδα σήµερα οι διεπαγγελµατικές θέλουν να αναγνωρίζονται µε εκπτώσεις. Στην καλύτερη περίπτωση λένε, δώστε µας µια περίοδο χάριτος και στην πορεία θα φροντίσουµε για την προσαρµογή µας στα προβλεπόµενα κοινοτικά κριτήρια. Από την άλλη πλευρά η εµπειρία δείχνει ότι κανείς δεν έχει βελτιωθεί µετά την αναγνώριση.
Αν υπάρχει πραγµατική πίστη στο θεσµό και το ενδιαφέρον δεν περιορίζεται στην αξιοποίηση κάποιων κοινοτικών προγραµµάτων προώθησης προϊόντων κάθε κλάδου, τότε θα πρέπει να γίνει δουλειά και µάλιστα εκ των προτέρων. Για να αλλάξει, ωστόσο, το κλίµα και να καµφθεί σταδιακά η άρνηση των παραγωγών στις συνεργασίες και στα συλλογικά σχήµατα θα πρέπει να έχουν τεθεί σε ισχύ τα νέα φορολογικά κίνητρα.
Η µείωση π.χ. στο µισό (50%) του φορολογικού συντελεστή εισοδήµατος για τους αγρότες που παραδίδουν την παραγωγή σε οργανώσεις, είναι εκ των ων ουκ άνευ.
*Εκδότης-Διευθυντής εφημερίδα Agrenda
