Στην αρχή και µέχρι τις προγραµµατικές δηλώσεις, αυτά που κυριαρχούν στη ρητορική και επιδρούν κατά κάποιο τρόπο και στον αρχικό σχεδιασµό των δράσεων είναι... ό,τι ξέραµε. ∆ηλαδή ό,τι προκύπτει από τον εντοπισµό των αδυναµιών που καταγράφονται κατά την προεκλογική περίοδο ή τον καιρό της αντιπολίτευσης εν προκειµένω. Μέχρις εδώ όλα καλά. Οι στόχοι έρχονται να απαντήσουν σε πραγµατικές ανάγκες και σε επιλογές που είναι προϊόν ανεξάρτητης κρίσης.
Τα δύσκολα αρχίζουν όταν ολοκληρωθεί ο πρώτος κύκλος τοποθετήσεων συνεργατών στα γραφεία των υπουργών, όπως και των διοικήσεων στους εποπτευόµενους οργανισµούς. Με τον καθένα εξ αυτών να µεταφέρει τις προσωπικές του ιδέες και καµιά φορά δουλείες, χωρίς µάλιστα να υπακούει κατ’ ανάγκη πιστά στην κυβερνητική γραµµή.
∆εν είναι υπερβολή να αναφερθεί ότι το... κακό διευρύνεται, όταν υπουργοί και µέλη της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας αρχίζουν µαζικά τις συνήθεις εθιµοτυπικές συναντήσεις µε εκπροσώπους συλλογικών φορέων, κάτι το οποίο είδαµε να συµβαίνει αυτές τις µέρες.
Κάπου εδώ, οι βασικές κατευθύνσεις και η κεντρική πολιτική γραµµή αρχίζουν να ξεθυµαίνουν. Ο υπουργός, όπως και κάθε ένα από τα µέλη της πολιτικής ηγεσίας, γίνεται καθηµερινά δέκτης δέσµης θεµάτων και αιτηµάτων, τα οποία από τη µία καλλιεργούν δεύτερες σκέψεις για πολλά από αυτά που µέχρι εκείνη τη στιγµή ήταν ξεκάθαρα κι από την άλλη, βλέπει τον χρόνο να τρέχει… στο ρυθµό της τρέχουσας διαχείρισης. Από εκεί και πέρα αρχίζει η αλλοτρίωση. Με δεδοµένο µάλιστα ότι δεν υπάρχει µια ισχυρή καταρτισµένη και βάσει αρχών λειτουργία της δηµόσιας διοίκησης, τα περισσότερα από τα θέµατα στριφογυρίζουν χωρίς εµβάθυνση και επεξεργασία σε γραφεία υπουργών και συµβούλων.
Το έργο το έχουµε ξαναδεί, η συνταγή είναι δοκιµασµένη και όσοι επιµένουν να την ακολουθούν πιστά έχουν εξασφαλισµένη εκ νέου την αποτυχία.
*Εκδότης-Διευθυντής εφημερίδα Agrenda
