Έναν αιώνα πριν, για παράδειγµα, τότε που η δοµή της ελληνικής οικονοµίας ήταν εξόχως αγροτική, τα θέµατα που σχετίζονταν µε την αγροτική ανάπτυξη πρωτοστατούσαν στο δηµόσιο λόγο. Τα αγροτικά ζητήµατα ήταν σύµφυτα µε την οικονοµική εξέλιξη της χώρας.
Κάποια στιγµή, ο αστισµός και το σύνολο των συνεπειών που αυτός ο τρόπος ζωής συνεπάγεται, έφεραν την περιφρόνηση για τα θέµατα της αγροτικής παραγωγής και µια απαξιωτική γενική στάση των αστών (κατά βάση κυβερνώντων) έναντι των ανθρώπων της υπαίθρου.
Η αλήθεια είναι ότι σήµερα δεν είµαστε ακριβώς εκεί. Οι βαριές, πολυετείς και διαδοχικές κρίσεις που βιώνει εδώ και χρόνια η ελληνική κοινωνία, σε συνδυασµό µε τη βελτίωση των όρων υποστήριξης της αγροτικής παραγωγής, έχουν αµβλύνει… τις αποστάσεις. Οι περιστάσεις ανέδειξαν εκ νέου τον κρίσιµο ρόλο του πρωτογενούς τοµέα στο νέο παραγωγικό µοντέλο που έχει ανάγκη η χώρα. Ωστόσο, κανείς δεν θέλει να ξεβολευτεί, αντίθετα, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια µένουν.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε µια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του ο επιφανής οικονοµολόγος, ∆ηµήτρης Ιωάννου, «…την περίοδο 1985-2010 τα ευρωπαϊκά κονδύλια δηµιούργησαν έναν εντελώς ξεχωριστό κλάδο παρασιτισµού και διαφθοράς χωρίς να βοηθήσουν ουσιαστικά στην µετατροπή του παραγωγικού µοντέλου».
Τώρα, «µε τις εισροές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα πρέπει να ληφθούν τα κατάλληλα µέτρα, ώστε να µην καταλήξουν αυτές και πάλι στις εισαγωγές, στην κατανάλωση και στον παρασιτισµό, αλλά να γίνουν πραγµατικά επενδύσεις σε τοµείς µε υψηλή προστιθέµενη αξία».
«Για να συµβεί αυτό, όµως, χρειάζονται ορισµένα πράγµατα στην οικονοµική πολιτική αλλά το πρώτο απ’ όλα είναι να το συνειδητοποιήσεις, να το αναφέρεις και να το µνηµονεύσεις. Εντούτοις, κανείς δεν το µνηµονεύει και κανείς δεν το αναφέρει ποτέ. ∆εν το ξέρουν και δεν το καταλαβαίνουν ή το ξέρουν και το καταλαβαίνουν αλλά δεν θέλουν να το αναφέρουν; Γιατί δεν είναι και εύκολα αποδεκτό από τους ψηφοφόρους να πεις ότι τα λεφτά θα πάνε µόνο σε όσους κάνουν δηµιουργικές και παραγωγικές επενδύσεις».
