∆εδοµένων των συνθηκών, ο τουρισµός, στον οποίο η Ελλάδα έχει εναποθέσει µεγάλες ελπίδες για την άνοδο του ΑΕΠ, ειδικά την τελευταία δεκαετία δεν ενδείκνυται ως πεδίο άµεσης απόδοσης. Η διαδικασία αντιµετώπισης της πανδηµίας κινείται αργά και η αποκατάσταση της κινητικότητας στον πλανήτη δύσκολα θα επανέλθει στα προ της υγειονοµικής κρίσης επίπεδα. Προσαρµογές στο τουριστικό προϊόν της χώρας είναι απαραίτητες, ωστόσο οι µεγάλες επενδύσεις σε µονάδες φιλοξενίας µάλλον θα πρέπει να περιµένουν για χρόνια.
Ανάλογη είναι η εικόνα και σε ότι αφορά την οικοδοµική δραστηριότητα. Η πληθυσµιακή εικόνα της χώρας, σε συνδυασµό µε την υποχώρηση της οικονοµικής δραστηριότητας και τις νέες δυνατότητες που προσφέρονται από την ψηφιακή εποχή, καθιστούν άκυρη µια προσδοκία άνθησης της οικοδοµής, όπως στο παρελθόν.
Ένας χώρος µε µεγάλο ενδιαφέρον είναι αυτός των Ανανεώσιµων Πηγών Ενέργειας. Εδώ και κάποια χρόνια συνιστά τοµέα οικονοµικής και περιβαλλοντικής σηµασίας και θα πρέπει να στηριχθεί ανάλογα. Βεβαίως, δεν προβλέπει τη δηµιουργία γενναίου αριθµού θέσεων απασχόλησης, ενώ την ίδια στιγµή, κάπου η ενέργεια αυτή θα πρέπει να διοχετεύεται. ∆εν αρκεί προφανώς η ηλεκτροκίνηση στα αυτοκίνητα, ειδικά όταν αυτά παράγονται στο εξωτερικό µε ό,τι αυτό σηµαίνει για το εµπορικό ισοζύγιο της χώρας.
Καθίσταται για µια ακόµη φορά σαφές ότι η αγροτική ανάπτυξη και δη ο τοµέας της αγροδιατροφής θα µπορούσε να αποτελέσει ακρογωνιαίο λίθο στο νέο παραγωγικό µοντέλο της χώρας. Βεβαίως, µόνο µε λύσεις καθετοποίησης της παραγωγής και µόνο στην προοπτική παραγωγής προϊόντων υψηλής, κορυφαίας θα λέγαµε, προστιθέµενης αξίας. Χώρος υπάρχει, τρόπος υπάρχει, τώρα, µε το Ταµείο Ανάκαµψης, λεφτά υπάρχουν. Αυτό που χρειάζεται είναι σοβαρός σχεδιασµός και ευρεία αντίληψη των πραγµάτων. Να σκεφτόµαστε, δηλαδή, έξω από το κουτί!
