Ακόµα και σε περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλους που λόγω του τουρισµού, κυρίως, θεωρούνται προνοµιακές, µια προσεκτική µατιά στα χωριά δείχνει ότι λείπει ο απαραίτητος συνεκτικός ιστός. ∆εν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι οι κάτοικοι έχουν αποξενωθεί, όπως στις µεγάλες πόλεις, χωρίς την ίδια στιγµή να έχουν στη διάθεσή τους τις βασικές παροχές των µεγάλων πόλεων.
Ακόµα δυσκολότερη δείχνει να γίνεται χρόνο µε το χρόνο η θέση για τη συντριπτική πλειοψηφία των αγροτικών νοικοκυριών. Πρώτον, γιατί όλο και µεγαλύτερος αριθµός αγροτών βρίσκεται αντιµέτωπος µε µεγάλα οικονοµικά προβλήµατα. Ο τρόπος ζωής στον περίγυρό τους έχει αλλάξει, τα κόστη για τα «αυτονόητα» έχουν µεγαλώσει πολύ και το οικονοµικό αποτέλεσµα της δραστηριότητάς τους παραµένει καθηλωµένο για καιρό ή και υποχωρεί.
Ακολούθως, µέσα στον ίδιο στενό περίγυρο οι ανατροπές είναι πολλές. Νεόφερτοι (αστοί) ή και ντόπιοι ετεροεπαγγελµατίες δεν κρύβουν τα… πλούτη τους, ενώ χαώδης µοιάζει να έχει γίνει σε κάποιες περιπτώσεις η οικονοµική απόσταση και εντός του κύκλου των αγροτών, καθώς οι συνθήκες ενισχύουν τον λεγόµενο συγκεντρωτισµό.
Σε κάθε περίπτωση και πέραν των εικόνων που έδωσαν οι ζωντανές συνδέσεις µε τη «φλεγόµενη επαρχία», οι συνθήκες στον τοµέα της αγροτικής παραγωγής, όπως και στον τρόπο που διαβιούν οι κάτοικοι της υπαίθρου, έχουν διαφοροποιηθεί σε σηµαντικό βαθµό. Τόσο που να καθίσταται επιβεβληµένη µια ευρεία µεταρρυθµιστική προσπάθεια, η οποία θα λαµβάνει υπόψη της σοβαρά τα νέα δεδοµένα.
Σηµειωτέον ότι η τελευταία σοβαρή αγροτική µεταρρύθµιση στη χώρα µας χρονολογείται στις αρχές του περασµένου αιώνα, όταν µοιράστηκαν τα τσιφλίκια στους ακτήµονες της Θεσσαλίας και ο νόµος 602/2015 αποτέλεσε θεµέλιο λίθο για την ανάπτυξη των αγροτικών συνεταιρισµών.
Έκτοτε οι µεταρρυθµίσεις περιορίζονται στο πνεύµα των αλλαγών της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, η οποία, παρά την τεράστια σηµασία της, ίσως λόγω του τρόπου µε τον οποίο εφαρµόζεται στην Ελλάδα, οδηγεί σε αποκλίσεις µεταξύ των παραγωγών και σε έλλειµµα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής γεωργίας.
20-08-2021 18:30ΧΆΡΗΣ ΤΖΩΡΤΖΌΠΟΥΛΟΣ
Το άρθρο παρουσιάζει μια κρυφή πλευρά της Ελληνικής Επαρχία που εκτυλίσσεται την τελευταία δεκαετία. Η έλλειψη κοινωνικής συνοχής είναι εμφανής όπως και ο αποδεκατισμός του αγροτικού πληθυσμού που ως γνωστόν αποτελεί την βάση της τοπικής ανάπτυξης. Δεν προβλέπεται μεταστροφή καθώς ούτε το αγροτικό επάγγελμα είναι θελκτικό αλλά ούτε η "βουκολική εικόνα" της ζωής στην επαρχία δεν είναι ικανή να αυξήσει ή έστω να διατηρήσει τον αγροτικό πληθυσμό σε επίπεδα που να δημιουργηθεί ικανή ενεργή μάζα στην οποία θα στηριχθεί η τοπική ανάπτυξη σε δωδεκαμηνη βάση. Μόνο η κρίση της πανδημίας έχει βοηθήσει ως ένα βαθμό σε αυτό, πιέζοντας για αποκεντρωμένη διοίκηση και τις δημόσιες υπηρεσίες που επιτέλους μεταμορφώνεται σε απομακρυσμένες ηλεκτρονικές υπηρεσίες απλοποιώντας διαδικασίες, μειώνοντας κόστη ουσίας κλπ. Πότε πριν την σημερινή κρίση δεν υπήρξε καν η σκέψη για τέτοια μέριμνα.
Απάντηση