Έτσι, ενώ η ανάγκη για µεταρρυθµίσεις είναι αδήριτη, οι φέροντες την πολιτική ευθύνη για την οργάνωση του µεταρρυθµιστικού έργου της κυβέρνησης, σπρώχνουν κάθε τόσο, το τενεκεδάκι, λίγο παραπέρα.
Έξι χρόνια τώρα, οι υπουργοί της κυβερνώσας σήµερα παράταξης και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, εξαγγέλλουν ριζικές αλλαγές στο καθεστώς ασφάλισης της αγροτικής παραγωγής και έξι χρόνια τώρα κανείς δεν παίρνει την ευθύνη να φέρει στη Βουλή ένα νοµοσχέδιο. Λίγο η δυσκολία του θέµατος, λίγο ο φόβος του πολιτικού κόστους και λίγο το πελατειακό σύστηµα που αρέσκεται στη διαχείριση έκτακτων καταστάσεων και αποζηµιώσεων, ενδυναµώνοντας έτσι το ρόλο του, τα πράγµατα µένουν στην εποχή της Κατερίνας Μπατζελή και ο ΕΛΓΑ... στον ύπνο του.
Όλοι επικαλούνται τον πολυτεµαχισµό του κλήρου, ως µιας από τις κύριες αιτίες του ελλείµµατος ανταγωνιστικότητας που εµφανίζει η ελληνική γεωργία και κανείς δεν παίρνει την ευθύνη θέσπισης κάποιων κινήτρων που θα δώσουν τη δυνατότητα στους πραγµατικούς αγρότες να ενισχύσουν τις θέσεις τους σε παραγωγικές γαίες. Για αναδασµούς ούτε λόγος. Οι τελευταίοι αξιόλογοι αναδασµοί χρονολογούνται από την εποχή της χούντας. Έκτοτε, το πολιτικό κόστος που ενδεχοµένως επιφέρει το ξεβόλεµα από την υφιστάµενη κατάσταση, κάνει τους ιθύνοντες να σφυρίζουν αδιάφορα.
Όποιον αγρότη και να ρωτήσεις θα σου πει ότι το µεγαλύτερο πρόβληµα σήµερα είναι η διαχείριση του ΟΣ∆Ε. Πάντως, είτε είναι το µεγαλύτερο, είτε είναι σε κάποια από τις επόµενες θέσεις της κατάταξης, εδώ και δύο δεκαετίες, καµιά κυβέρνηση και κανένας υπουργός δεν πήρε το θάρρος να το λύσει. Κοινοτικοί ελεγκτές πάνε κι έρχονται, δικαστικές αρχές επιλαµβάνονται, καταλογισµοί σε βάρος της χώρας πέφτουν βροχή και κανένας δεν δείχνει διάθεση να δώσει ένα τέλος σ’ αυτή την «αρπαγή» του κόπου των αγροτών.
Θα µπορούσε να πει κανείς ότι η ελληνική γεωργία διέρχεται την κρισιµότερη ίσως καµπή της νεότερης ιστορίας. Μια κρίσιµη µάζα αγροτικών εκµεταλλεύσεων της µεσαίας κατηγορίας, που θα µπορούσαν να αποτελέσουν την ατµοµηχανή της αγροτικής παραγωγής στη χώρα δίνοντας ζωή στην ύπαιθρο, αφήνονται στο έλεος των αγορών και στο τέλµα που φέρνει την εγκατάλειψη. Υπάρχει η εντύπωση ότι µια αόρατη χείρα θα παρέµβει την τελευταία στιγµή και θα σώσει την κατάσταση. Προς το παρόν, η φθορά είναι χειροπιαστή, η σωτηρία µοιάζει απίθανη.
