Ακόµα και στη γειτονιά των Βαλκανίων, ακόµα κι εκεί όπου, λόγω ειδικών ή πολύ ειδικών καθεστώτων, η οικονοµική και κοινωνική κατάσταση δεν είχε καµιά σχέση µε τον πολιτισµένο κόσµο, θα µπορούσε να πει κανείς ότι τα τελευταία 25 χρόνια, έχουν γίνει µικρά ή µεγάλα θαύµατα!
Αυτό που δεν γίνεται, χρόνια τώρα, στην Ελλάδα, είναι µια συστηµατική προσπάθεια να ξεκαθαρίσουν οι όροι του παιχνιδιού. Να τεθούν εξ αρχής και φυσικά να ισχύσουν αδιάκριτα για όλους, οι κανόνες βάσει των οποίων θα µπορεί ο κάθε πολίτης, η κάθε παραγωγική οµάδα, η κάθε επιχείρηση, να δραστηριοποιείται σε έναν κλάδο, χωρίς να βρίσκεται καθηµερινά προ εκπλήξεων. Οι νόµοι να τηρούνται.
Κάπως έτσι και στον τοµέα της αγροτικής παραγωγής, εν αρχή ην ο χώρος! Μέχρι κάποια στιγµή, οι αγρότες ήξεραν τι γη είχαν, πώς θα τη διαχειριστούν για να βελτιώσουν την παραγωγικότητά της, πώς θα διεκδικήσουν καλύτερη τιµή µε βάση το προϊόν που διέθεταν.
Στη συνέχεια και ιδιαίτερα µετά την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα πράγµατα άρχισαν να γίνονται περίπλοκα. Άµεσες ενισχύσεις, συνδεδεµένες ενισχύσεις, διαρθρωτικά µέτρα, διαµορφώνουν σε πολύ µεγάλο βαθµό το αγροτικό εισόδηµα, περιορίζοντας αντίστοιχα τη σηµασία της παραγωγής.
Θα ήταν βέβαια λάθος να πούµε ότι φταίει η Ευρώπη. Οι κανόνες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, έγιναν από νωρίς κατανοητοί στις ευρωπαϊκές χώρες, συνέβαλαν στην ανάπτυξη της ευρωπαϊκής γεωργίας, λειτουργούν µια χαρά.
Μόνο στην Ελλάδα δεν µπορέσαµε να καταλάβουµε τι ακριβώς συµβαίνει, το είδαµε κάπως σαν... εµείς κι αυτοί, αφήσαµε όλο το γήπεδο στους επιτήδειους να αλωνίζουν. Αλλού τα κτήµατα, αλλού τα δικαιώµατα, αλλού ο βοσκότοπος!
Agrenda
