Ο Πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί ανάθεσε στους οικονοµολόγους Τζότζεφ Στίγκλιτς και Αµάρθια Σεν να διαµορφώσουν έναν δείκτη της γαλλικής ευτυχίας. Τα Ηνωµένα Έθνη, η Παγκόσµια Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο Οργανισµός για την Οικονοµική Συνεργασία και Ανάπτυξη µετρούν επίσης όχι µόνο τον πλούτο, αλλά και την ευηµερία. Και στο Ηνωµένο Βασίλειο, η Εθνική Υπηρεσία Στατιστικής (ONS) µετρά την ευτυχία του πληθυσµού µέσω των απογραφών. […]. Σε ένα πρόσφατο βιβλίο του µε τίτλο Happy Ever After, ο καθηγητής επιστηµών της συµπεριφοράς στο London School of Economics, Πωλ Ντόλαν καταδεικνύει ότι κατά µέσο όρο αυτό δεν συµβαίνει. Για παράδειγµα, εκτός κι αν ζείτε στην φτώχεια, που όντως είναι µια αιτία δυστυχίας, ο πλουτισµός δεν θα σας κάνει ευτυχέστερους. Ούτε η αύξηση της εκπαίδευσης αυξάνει την ευτυχία, ούτε η µεγαλύτερη επιτυχία, ούτε σχεδόν τίποτα απ’ όσα επιδιώκουν οι σύγχρονοι ∆υτικοί. Για κάθε µία από τις φιλοδοξίες που εξετάζει ο Ντόλαν, καλεί τον αναγνώστη να αναλογιστεί τι πρότιµα: Να πετύχει τον στόχο αυτό (πλούτο, εκπαίδευση κλπ) και να νιώθει συχνά δυστυχισµένος ή να µην τον πετύχει και να νιώθει σπανίως δυστυχισµένος.
Αφού εξετάσει τον εκάστοτε στόχο και τη σχέση του µε την ευτυχία, αποκαλύπτει τι πόσοστό ανθρώπων προτιµά τον στόχο αυτόν από την ευτυχία. Το ποσοστό αυτό κυµαίνεται από 10% έως 60%, ανάλογα µε τον στόχο. Αυτό καταδεικνύει ότι η ευτυχία δεν είναι ο απόλυτος στόχος για όλους. Κάποιοι άνθρωποι είναι πρόθυµοι να ανταλλάξουν την ευτυχία για άλλα πράγµατα που εκτιµούν, όπως τα χρήµατα […].
*Τέως ∆ιευθυντής Ερευνών του Institute of Economic Affairs
