Νέος χρόνος, παλιά μυαλά

Την τελευταία δεκαετία και µε αφορµή τη µεγάλη οικονοµική κρίση που βίωσε η χώρα, επιχειρήθηκε στον τοµέα της αγροτικής παραγωγής, κυρίως από τους συντελεστές του χώρου και χωρίς κάποια συµβολή και καθοδήγηση από τις αρχές, ένα είδος µετάβασης στη λεγόµενη «νέα γεωργία». Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της προσπάθειας ήταν η αναζήτηση νέων καλλιεργειών (πολυδύναµα, super foods κ.α.) και η όλο και στενότερη σχέση των ανθρώπων της πρωτογενούς παραγωγής µε τα επόµενα στάδια της αλυσίδας αξίας (συσκευασία, µεταποίηση, διακίνηση, διάθεση κ.α.).

Στο ίδιο διάστηµα, ο αριθµός των αγροτών βαίνει σηµαντικά µειούµενος. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι ένας αξιόλογος αριθµός νέων (όχι µόνο ηλικιακά) επιλέγει να ασχοληθεί συστηµατικά και µάλιστα µε φρέσκες ιδέες, µε τον τοµέα της αγροτικής παραγωγής. Το θέµα είναι ότι µέχρι σήµερα δεν έχει βγει στην επιφάνεια µια εµπεριστατωµένη µελέτη που να δίνει σαφή εικόνα για τα αποτελέσµατα αυτών των προσπαθειών. Προς το παρόν, η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι µόνο ένα πολύ µικρό ποσοστό των νεοεισερχόµενων µε ή χωρίς πρόγραµµα (πριµ πρώτης εγκατάστασης) έχει καταφέρει να δηµιουργήσει ισχυρά θεµέλια στο εν λόγω αντικείµενο.

Το µεγάλο κόστος παραγωγής συνεχίζει να βαραίνει τις πλάτες των παραδοσιακών αγροτών, η ανταπόκριση των οποίων στα νέα δεδοµένα παραµένει ελλιπής, µε την ανταγωνιστικότητα των εκµεταλλεύσεών τους να βαίνει συνεχώς µειούµενη. Εκτός από ένα µικρό ποσοστό αγροτικών επιχειρήσεων που συµµετέχει µε θέρµη στα αναπτυξιακά προγράµµατα, επενδύει στις νέες τεχνολογίες και προσαρµόζεται στα κελεύσµατα της εποχής µε νέες ποικιλίες-ράτσες και µε νέες καλλιέργειες-εκτροφές, η συντριπτική πλειοψηφία των µονάδων τείνει να βρεθεί αυτόν τον καιρό εκτός παιχνιδιού.