Το 2022, το πραγµατικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ στις ΗΠΑ έχει ήδη πολλαπλασιαστεί επί 7,3, ενώ αποµένουν άλλα οκτώ χρόνια. Ακόµη και αν ο ρυθµός ανάπτυξης είναι µόνο 1% ετησίως από τώρα έως το 2030, το πραγµατικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ θα είναι τότε 7,9 φορές µεγαλύτερο από αυτό του 1930.
Ο Κέυνς πίστευε επίσης ότι µε τόσο υψηλά εισοδήµατα, το πρόβληµα της οικονοµικής σπανιότητας που αντιµετώπιζε η ανθρωπότητα θα επιλυόταν και το ερώτηµα θα ήταν τι να κάνει κανείς µε τον ελεύθερο χρόνο του. Κάπως παρόµοια, οι χίπις της δεκαετίας του 1960 και του 1970 νόµιζαν ότι θα ξαναέµπαιναν στον Κήπο της Εδέµ, αρκεί µόνο να καταστρεφόταν ο καπιταλισµός. Καθ’ όλο τον 20ό αιώνα το βιοτικό επίπεδο αυξήθηκε απίστευτα. Στην Αµερική, το πραγµατικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυξήθηκε µε ετήσιο ρυθµό 1,8% κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα, αύξηση µεγαλύτερη από ό,τι τον προηγούµενο αιώνα. Κι αυτό συνέβη παρά τους δύο παγκόσµιους πολέµους, τη Μεγάλη Ύφεση, το New Deal, και τη µεγάλη αύξηση των φόρων, των κρατικών δαπανών, των προγραµµάτων πρόνοιας και των ρυθµίσεων.
Παρόµοιες οικονοµικές εξελίξεις συνέβησαν στη ∆υτική Ευρώπη και σε κάποιες λίγες καπιταλιστικές χώρες αλλού. Ο 20ός αιώνας ήταν ένας συναρπαστικός αιώνας.[…]. Μια υπόθεση, είναι ότι τα δεδοµένα του ΑΕΠ δεν είναι αξιόπιστα ή αδιαµφισβήτητα. […] Πολλοί εγνωσµένου κύρους αναλυτές υποστηρίζουν την υπόθεση της καλότροπης παρέµβασης που αποκαλείται «κρατική ικανότητα», σύµφωνα µε την οποία οι κρατικές δαπάνες και οι φόροι, το κράτος πρόνοιας ή οι ρυθµίσεις δεν είναι τόσο επιβλαβείς για την ευηµερία. Η δική µου εικασία είναι ότι οι ρυθµίσεις και ο πολλαπλασιασµός των ποινικών νόµων και των κακουργηµάτων θέτουν ένα ισχυρό φρένο στην ευηµερία, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι το κράτος πρόνοιας.
Μια σχετική υπόθεση - η αντιπραγµατική υπόθεση - είναι πως η οικονοµική ανάπτυξη θα ήταν γρηγορότερη χωρίς κρατική παρέµβαση.
*Oικονοµολόγου στο Τµήµα ∆ιοικητικών Επιστηµών του Πανεπιστηµίου του Κεµπέκ στο Outaouais
