Δειλά βήματα αναζωπύρωσης του διεθνούς εμπορικού ενδιαφέροντος για το ελληνικό ακτινίδιο έχουν αρχίσει να καταγράφονται από τα μέσα Ιανουαρίου, δημιουργώντας προσδοκίες για τη συνέχεια της εμπορικής σεζόν, αλλά και για την τιμή παραγωγού, που κάποιοι τη βλέπουν στα 45-50 λεπτά το κιλό. «Μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου ήταν στην αγορά η Νέα Ζηλανδία με τη Χιλή, και αυτό είχε δυσκολέψει τα πράγματα για το δικό μας προϊόν» αναφέρει στην Agrenda ο πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ακτινιδίου Άρτας, Άγγελος Ξυλογιάννης, προσθέτοντας, πάντως, ότι «εδώ και λίγες ημέρες η τάση της ζήτησης είναι ανοδική».
Το «εμπορικό παράθυρο» που ανοίγει στη διεθνή αγορά εντοπίζει και ο πρόεδρος της οργάνωσης Ζευς Ακτινίδια, Δημήτρης Μανώσσης, από την Πιερία, ο οποίος σημειώνει πως «αυτές τις ημέρες αποσύρονται από το προσκήνιο οι Νεοζηλανδοί κι αυτό έχει ήδη αντίκτυπο στη ζήτηση για το ελληνικό ακτινίδιο, η οποία βλέπουμε σιγά – σιγά να ανακάμπτει», ενώ ανάλογα είναι τα μηνύματα που φτάνουν και στην περιοχή της Καβάλας και ειδικότερα τον κάμπο του Νέστου, όπου βρίσκεται το τρίτο μεγάλο κέντρο παραγωγής ακτινιδίου της χώρας.
«Η εμπορική κινητικότητα είναι αυξημένη τις τελευταίες ημέρες. Σε μια εβδομάδα στείλαμε τόσα φορτηγά στο εξωτερικό, όσα σε όλο το δίμηνο του Νοεμβρίου και του Δεκεμβρίου», τονίζει ο Γιάννης Πασσαλίδης από τον Αγροτικό Συνεταιρισμό Νέστου. Αντίστοιχα ο Κλέαρχος Σαραντίδης της ΕΑΣ Καβάλας σημειώνει πως «αν η ζήτηση συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό και τους επόμενους 2-3 μήνες μπορούμε να ευελπιστούμε σε μια καλή σεζόν και φέτος, αν και δεν πρόκειται να πιάσουμε τις τιμές του 2018, που ήταν εξαιρετική χρονιά».
Παρά το ενθαρρυντικό «τσίμπημα» στη ζήτηση, ωστόσο, για την ώρα το προϊόν δεν μπορεί να κεφαλαιοποιήσει αυτή την κινητικότητα και στην τελική τιμή του. «Η εγχώρια αγορά εξακολουθεί να είναι στρυμωγμένη. Για να καταλάβετε η τιμή στις συσκευασίες της μέσης κατηγορίας είναι σήμερα στα 80 λεπτά το κιλό, όταν πέρυσι τέτοιο καιρό ήταν στα 1,30 λεπτά το κιλό» μας λέει ο κ. Ξυλογιάννης, ενώ για αυξημένα αποθέματα 30% και μειωμένες τιμές επίσης 30%, μιλά, για αυτή την περίοδο, και ο γενικός διευθυντής της ΕΑΣ Καβάλας.
Μια εξήγηση για τη μη ανταπόκριση, ακόμη, τις τιμής στο διαφαινόμενο «ξύπνημα από το λήθαργο» του διεθνούς εμπορικού ενδιαφέροντος για το ελληνικό προϊόν, σύμφωνα με τον κ. Μανώσση είναι το γεγονός ότι η Κίνα κάλυψε τις ανάγκες της κυρίως από ιδιοπαραγωγή και εισαγωγές από τη Νέα Ζηλανδία. Όσο για τις προσδοκίες στη συνέχεια; Όπως μας εξηγεί ο κ. Πασσαλίδης «αρχές Φεβρουαρίου περιμένουμε να αυξηθεί η ζήτηση. Θα δούμε τί θα γίνει και στη Fruit Logistica. Αρκεί να έχει γίνει σωστή συντήρηση και να αντέξει το προϊόν».
Υπό αυτές τις συνθήκες η τιμή παραγωγού δεν φαίνεται ότι μπορεί να πιάσει τα περσινά επίπεδα, όταν το στήσιμο έφτασε έως τα 65 λεπτά το κιλό. «Αυτό ήταν κάτι ξεχωριστό. Ελπίζουμε φέτος να πιάσουμε μια τιμή γύρω στα 50 λεπτά το κιλό», μας είπε ο Σάββας Αργυράκης, πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Δήμου Νέστου, όπου καλλιεργούνται 14.000 στρέμματα ακτινιδίου.
Χωρίς χώρους ψύξης η ελληνική παραγωγή φεύγει με χαμηλή τιμή
Σε «Αχίλλειο πτέρνα» για το ελληνικό ακτινίδιο έχει εξελιχθεί η έλλειψη ψυκτικών θαλάμων, ικανών να αποθηκεύσουν τις ποσότητες προϊόντος που έχει αρχίσει να παράγει πλέον η χώρα. Όπως αναφέρει ο Γιάννης Πασσαλίδης από τον Αγροτικό Συνεταιρισμό Νέστου, ενώ η παραγωγή του ακτινιδίου οδεύει ολοταχώς προς τους 300.000 τόνους ετησίως και ήδη η χώρα μας είναι η τρίτη παγκόσμια δύναμη, οι χώροι αποθήκευσης που διαθέτουμε φτάνουν για το πολύ 110.000 τόνους. «Το έχουμε πει σε όλους τους τόνους στο υπουργείο, αλλά δεν αντιλαμβάνονται ότι το ακτινίδιο είναι πλέον εθνικό προϊόν και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί. Όσο δεν έχουμε χώρους ψύξης, η παραγωγή θα φεύγει από το χωράφι υπό πίεση και με χαμηλές τιμές θα ιταλοποιείται ή θα ισπονοποιείται», τόνισε ο κ. Πασσαλίδης και ζήτησε να δοθούν κίνητρα στις οργανώσεις να δημιουργήσουν τέτοιες υποδομές, ώστε το προϊόν να πωλείται όταν η αγορά δίνει τιμή και όχι επειδή δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε. Πολύ κρίσιμο, επίσης, σύμφωνα με τον κ. Ξυλογιάννη είναι να υπάρξει συνένωση δυνάμεων των επιμέρους εγχώριων οργανώσεων «ώστε να μπορέσουμε να μπούμε στις μεγάλες αλυσίδες, χωρίς ενδιάμεσους και το κέρδος τους να το πάρουν οι παραγωγοί», όπως και να δοθεί βάρος σε νέες ποικιλίες, κιτρινόσαρκες ή κοκκινόσαρκες και «να μην αφήνουμε τους ανταγωνιστές να παίζουν μόνοι τους».
Αναλυτικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα Agrenda που κυκλοφορεί το Σάββατο 26 Ιανουαρίου
