Ο πειρασµός
Η χαρα των πολιτικών είναι να µοιράζουν χρήµα. Μ’ αυτή την έννοια, η περίοδος του κορωνοϊού αποτελεί «χρυσή ευκαιρία». Το θέµα είναι πως το µοιράζουν, σε ποιους το µοιράζουν και γιατί το µοιράζουν. Ειδικά στον τοµέα της αγροτικής παραγωγής ο «πειρασµός» επί του προκειµένου είναι µεγάλος. Ο κόσµος είναι πολύς, οι ψήφοι ακόµα περισσότερες, οι προκλήσεις ενδυνάµωσης του πελατειακού δικτύου πολλές.
Ψηφιακό µοντέλο
Αρκει µια προσεκτική µατιά στον τρόπο µε τον οποίο ξεδιπλώθηκαν οι ειδικές ενισχύσεις -λόγω κορωνοϊού- στους αγρότες προκειµένου να αξιολογήσει το πρίσµα υπό το οποίο έγιναν οι αντίστοιχες επιλογές. Το πελατειακό πρόσηµο παραµένει κυρίαρχο. Η ευκαιρία επαναπροσέγγισης του αναπτυξιακού µοντέλου, µε αφορµή αυτές τις ενισχύσεις, πάει περίπατο!
Σ’ ένα χωριό
την ιδια ωρα η κατάσταση στις αγροτικές περιοχές γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Όπως αναφέρεται και στο editorial της εφηµερίδας (σελ. 2) αρκεί µια τυχαία επίσκεψη του υπουργού και των επιτελών του σε κάποιο αγροτικό χωριό της Ελλάδας (κάτι σαν την επίσκεψη του Μαυρογιαλούρου στο χωριό Άγριλος, κοντά στην Πλατανιά) για να αξιολογηθεί η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήµερα ο αγροτικός χώρος και βεβαίως οι άνθρωποι της υπαίθρου.
Να ’χει αγρότες
Αντι αυτου παρακολουθούµε εκ νέου το τελευταίο διάστηµα, πανηγυρικές επισκέψεις του υπουργού στην Περιφέρεια. Οι περισσότερες, µάλιστα, σε συνέχεια ανακοινώσεων για ειδικές ενισχύσεις (ανθοκαλλιεργητές Αττικής, ψαράδες Καλύµνου, ελαιοκαλλιεργητές Κρήτης - Λακωνίας κ.α.). Αν δεν είναι αυτό επιδερµική επικοινωνιακή τακτική χωρίς πολιτική ουσία και αναπτυξιακό πρόσηµο, τότε τι είναι... µικροπολιτική;
Μόνο το πρόβειο
στον εναµιση χρόνο παρουσίας του Μάκη Βορίδη στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, το έχω ξαναπεί, πολιτική ήταν η θεσµική παρέµβαση στο θέµα της διακίνησης του αιγοπρόβειου γάλακτος. Έφραξε το δρόµο στις εισαγωγές και τις αλχηµείες για την παρασκευή φέτας, κάτι που έφερε ενίσχυση της ζήτησης για εγχώρια πρώτη ύλη και άνοδο των τιµών παραγωγού. Έκτοτε ουδέν!
Απαστερίωτα
το ειχα γραψει και στην αρχή, πολύ αρχή, της θητείας της σηµερινής κυβέρνησης. Θα ήταν προτιµότερο να µην κάνει τίποτα, µέχρι να καταλάβει τι χρειάζεται να κάνει (για τα αγροτικά πάντα) παρά να πέσει κι αυτή στη διαχείριση της καθηµερινότητας και στις παγίδες των αυτόκλητων -τις περισσότερες φορές- συµβούλων. Εκεί δηλαδή που συναντώνται συνήθως οι µικροκοµµατικές επιδιώξεις µε τα προσωπικά µικροσυµφέροντα.