Όπως έγινε µε τους αγροτικούς συνεταιρισµούς, στους οποίους, όπως δείχνει η ιστορία, τα πολιτικά κόµµατα, προεξάρχοντος του ΠΑΣΟΚ, άνοιξαν τις αγκάλες τους, κι εκείνοι ενέδωσαν στις «σειρήνες» της εξουσίας. Κάπως έτσι και µε τη δηµοσιογραφία, υπέκυψε µε τον καιρό στη γοητεία των κυβερνώντων, έχασε την ανεξαρτησία της και σήµερα, πληρώνει το τίµηµα.
Θα µπορούσε να πει κανείς ότι αυτό είναι γενικό φαινόµενο, συµβαίνει σε όλο τον πολιτισµένο κόσµο, εποµένως… µη µας κακοφαίνεται. Η απάντηση είναι ότι η κριτική είναι σύµφυτη µε το ρόλο του τύπου, δεν υπάρχει δηµοσιογραφία χωρίς δικαίωµα στην άσκηση τεκµηριωµένης και γόνιµης κριτικής, όπως δεν υπάρχει και δηµοκρατία χωρίς την ελευθερία του τύπου.
Βεβαίως, όσο µεγαλώνει ο φόβος απέναντι στη εξουσία (οικονοµική και πολιτική), όσο λιγοστεύουν οι δηµοσιογράφοι που τολµούν να ρωτήσουν, πολύ περισσότερο δε να γράψουν, τόσο µένουν «µετέωροι» οι λίγοι που εµµένουν πεισµατικά στη γνήσια συνταγή της παλιάς, καλής δηµοσιογραφίας.
Όταν όµως οι δηµοσιογράφοι αµείβονται για να µην γράφουν, κάπου εκεί, τελειώνει και η αποστολή τους. Κι αυτό, ισχύει φυσικά και για την αγροτική δηµοσιογραφία.
Agrenda
