Η εµπειρία και ακολούθως η ανάλυση των δεδοµένων δείχνουν ότι στα λεγόµενα «καλά χρόνια», τα κέρδη των αγροτικών επιχειρήσεων δεν επανεπενδύθηκαν στον επιθυµητό βαθµό. Ακολούθως, στα «δύσκολα χρόνια», ακόµα και να ήθελαν οι αγρότες να επενδύσουν τα περιθώρια ήταν ασφυκτικά. Όλα αυτά, σε συνδυασµό µε την πληµµελή αξιοποίηση των αναπτυξιακών προγραµµάτων, τόσο για λόγους γραφειοκρατίας όσο και για λόγους ίδιας συµµετοχής, διατηρούν χαµηλά την παραγωγικότητα των εγχώριων αγροτικών εκµεταλλεύσεων, διευρύνοντας την απόστασή τους από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Όπως µάλιστα αναφέρεται στην τελευταία έκθεση της Κοµισιόν για τη διαµόρφωση του αγροτικού εισοδήµατος µε ορίζοντα το 2030, µε εξαίρεση τα έτη 2008-2009, όπου η χρηµατοπιστωτική κρίση εµπόδισε τις γεωργικές επενδύσεις -εν προκειµένω ορίζονται ως τα πάγια κεφάλαια προς κατανάλωση-, η επενδυτική δαπάνη αυξανόταν µε σταθερό ρυθµό, ήδη από το 2000. Σηµειωτέον ότι η παραγωγικότητα του αγροτικού κεφαλαίου στην Ε.Ε. έφτασε το 3% ετησίως, ποσοστό το οποίο για τα νέα κράτη - µέλη ανήλθε στο 6%, κυρίως λόγω της ταχύτερης αναδιάρθρωσης του τοµέα.
Ένας άλλος σηµαντικός παράγων που επιδρά καταλυτικά στην ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα των αγροτικών εκµεταλλεύσεων συνδέεται µε την αγροτική γη, το κόστος κατοχής αυτής και τις δυνατότητες αξιοποίησής της για γεωργική χρήση. Σε χώρες µάλιστα µε αναπτυγµένη γεωργία όπως π.χ. η Ολλανδία, η αξία της αγροτικής γης έχει αυξηθεί σηµαντικά, επιβαρύνοντας αντίστοιχα τα κόστη παραγωγής.
Την ίδια στιγµή στην Ελλάδα, η οικονοµική δυσπραγία σε συνδυασµό µε τη φορολογική επιβάρυνση των ακινήτων (ΕΝΦΙΑ), συγκράτησαν µεν τις τιµές των αγροτεµαχίων. Οι συνθήκες δεν διευκόλυναν ωστόσο, τους πραγµατικούς καλλιεργητές να έχουν καλύτερη πρόσβαση σε παραγωγικές γαίες. Αιτία, τόσο το υπάρχον ιδιοκτησιακό καθεστώς όσο και το ισχύον πλαίσιο των κοινοτικών ενισχύσεων µε τα λεγόµενα ιστορικά δικαιώµατα.
Agrenda
