Παρά τον χαρακτήρα της αυτόν, η δηµοκρατία στηρίζεται σε µια αφοπλιστικά απλή ιδέα: ως µέλη µιας κοινότητας, πρέπει να έχουµε τον ίδιο λόγο στο πώς οργανώνουµε την κοινή µας ζωή. Εχετε ακούσει κάτι πιο λογικό; Αλλά ποιος λέει ότι είµαστε λογικοί; Στην πραγµατικότητα, οι άνθρωποι δεν είναι προγραµµατισµένοι να ζουν δηµοκρατικά. Θα µπορούσε µάλιστα να πει κανείς ότι η δηµοκρατία είναι «αφύσικη», αφού αντίκειται στα ζωτικά µας ένστικτα. […]
Αυτή η άλογη ανθρώπινη φύση, γράφει ο ζωολόγος Κόνραντ Λόρενς στο βιβλίο του «Περί επιθετικότητας», είναι που ωθεί δύο πολιτικά κόµµατα ή δύο θρησκείες µε παρόµοια προγράµµατα να πολεµούν µε σφοδρότητα το ένα το άλλο, όπως και ωθεί έναν Αλέξανδρο ή έναν Ναπολέοντα να θυσιάζει εκατοµµύρια ζωές στην προσπάθειά του να ενώσει τον κόσµο κάτω από το σκήπτρο του. […].
Η αυθεντική δηµοκρατία δεν δίνει µεγάλες υποσχέσεις, δεν γοητεύει, επιδιώκει απλώς ένα βαθµό ανθρώπινης αξιοπρέπειας. ∆εν είναι ερωτική. Σε σύγκριση µε αυτά που συµβαίνουν στα λαϊκιστικά καθεστώτα, είναι µάλλον µια ψυχρή υπόθεση. Ποιος θα διάλεγε τις ανιαρές ευθύνες της δηµοκρατίας απέναντι στην άµεση απόλαυση που υπόσχεται ο δηµαγωγός; […].
Ένα στοιχείο που χρειάζεται η δηµοκρατία είναι µια αίσθηση σεµνότητας. […].Η αρχαία αθηναϊκή δηµοκρατία επινόησε δύο θεσµούς που ενσάρκωναν αυτό το όραµα. Ο ένας ήταν ο διορισµός κρατικών αξιωµατούχων µε κλήρωση. Ο άλλος ήταν ο εξοστρακισµός. […]. «Αν υπήρχε ένας λαός θεών, θα επέλεγε µια δηµοκρατική διακυβέρνηση», έγραψε ο Ζαν-Ζακ Ρουσό. «Είναι µια τέλεια µορφή διακυβέρνησης όχι για τους ανθρώπους». Αυτό είναι τελικά η δηµοκρατία: ένα ιδανικό που κατά καιρούς προσπαθούν οι άνθρωποι να θέσουν σε εφαρµογή.
*Συγγραφέας του βιβλίου «Πεθαίνοντας για τις ιδέες. Οι επικίνδυνες ζωές των φιλοσόφων»
