Αντιπροσωπευτικά παραδείγµατα αυτής της υπόθεσης αποτελούν δύο εθνικής εµβέλειας αγροτικά προϊόντα και συγκεκριµένα το ελαιόλαδο και το βαµβάκι. Είναι γνωστό ότι η µεγάλη αδυναµία του ελαιολάδου που παράγει η χώρα µας συνδέεται µε τη διαχείριση του καρπού από το χωράφι µέχρι το ελαιοτριβείο. Λίγο η συγκοµιδή που δεν γίνεται στη σωστή στιγµή, λίγο η ενσάκιση του προϊόντος και λίγο η παραµονή του στο ανοιχτό προαύλιο του ελαιοτριβείου και το κακό έχει γίνει.
Αντίστοιχα και στο βαµβάκι τα µεγάλα προβλήµατα ξεκινούν από την ώρα που επιλέγεται για τη συγκοµιδή, δηλαδή αργά τη νύχτα ή νωρίς το πρωί µε υγρασία, ενώ η ζηµιά συνεχίζεται στην περίπτωση που το υγρό σύσπορο παραµείνει για αρκετό χρόνο σε σωρούς στο χωράφι, στις λεγόµενες πλατφόρµες µεταφοράς ή ακόµα και στο προαύλιο του εκκοκκιστηρίου.
Καταγράφεται τον τελευταίο καιρό µια προσπάθεια απ’ όλες τις πλευρές να βελτιωθούν οι συνθήκες στην τελευταία φάση συγκοµιδής και µεταφοράς των αγροτικών προϊόντων. Εδώ και χρόνια ο ΣΕΒΙΤΕΛ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου αναφορικά µε τη φροντίδα που πρέπει να έχει ο καρπός της ελιάς, ενώ τον τελευταίο καιρό και η ∆ΟΒ (∆ιεπαγγελµατική Βάµβακος) επισηµαίνει σε όλους τους τόνους την ανάγκη να µπει τάξη στις υγρασίες µε τις οποίες γίνεται η παραλαβή του βαµβακιού.
Προφανώς και δεν αρκούν οι εκκλήσεις. Από την πλευρά των εκκοκκιστών παρέχεται αυτό τον καιρό και η διαβεβαίωση ότι το ξερό βαµβάκι θα πληρώνεται καλύτερα. Το θέµα είναι να αντισταθµίζονται µε καλύτερη τιµή, οι απώλειες στα κιλά που αναµφίβολα θα έχουν οι συνεπείς παραγωγοί. Το πράγµα στράβωσε για το ποιος θα κρατάει τον µετρητή.
*Εκδότης-Διευθυντής εφημερίδα Agrenda