Τα πάντα «πράσινα»

του Ανδρέας Κλουθ*

∆υστυχώς, το κράτος παρεµβαίνει ολοένα και περισσότερο σ’ αυτές τις αγορές µε τρόπο ο οποίος θα αποδειχθεί αντιπαραγωγικός, επειδή πέφτει στην ίδια πνευµατική παγίδα που παγίδευε κάποτε τους υπευθύνους κεντρικού σχεδιασµού της Σοβιετικής Ένωσης.

Το πρόβληµα έχει να κάνει µε τους ορισµούς και το ποιος τους αναλαµβάνει. Τι ακριβώς µετρά ως «πράσινη»-καθαρή ενέργεια (έναντι της καφέ-«βρώµικης»); Εάν η αξιολόγηση αυτή αφεθεί στις αποκεντρωµένες αγορές, έχουν πολλές πιθανότητες να διαθέσουν αποτελεσµατικά το αναγκαίο κεφάλαιο. Εάν αφεθεί στους γραφειοκράτες, το κεφάλαιο θα σπαταληθεί, εµποδίζοντας τις προσπάθειές µας ενάντια στην υπερθέρµανση του πλανήτη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, για παράδειγµα, µόλις εξέδωσε το µεγαλύτερο πράσινο οµόλογο της ιστορίας, ενώ δανείστηκε την πράσινη ετικέτα από κατηγορίες και µεθοδολογίες του ιδιωτικού τοµέα.

Ωστόσο, η ΕΕ εργάζεται σταθερά για να ολοκληρώσει τη δική της ταξινόµηση (taxonomy). Αυτή είναι µια πιο «πλουµιστή» λέξη έναντι της πιο κλασικής αγγλικής για την ίδια έννοια (classification), την οποία οι περισσότεροι άκουσαν τελευταία φορά στο σχολείο όταν µάθαιναν για το σύστηµα του Carl Linnaeus που ταξινοµούσε τον βιολογικό κόσµο ανά βασίλεια και είδη.

Η ταξινόµηση της ΕΕ αποσκοπεί στο να αποδίδει το πράσινο σήµα σε εταιρείες και δραστηριότητες - ή να το στερεί - ώστε να «βοηθήσει να µετατοπιστούν οι επενδύσεις εκεί όπου είναι πιο αναγκαίες». Στο µέλλον, για παράδειγµα, ένας δανειστής σε πιστοποιηµένη από την ΕΕ πράσινη επιχείρηση ενδέχεται να έχει το δικαίωµα να διατηρεί λιγότερα κεφάλαια έναντι του δανείου, ενώ ο δανειολήπτης θα εξαργυρώνει το πολυπόθητο «greenium» (πράσινο premium) µε τη µορφή χαµηλότερου επιτοκίου. Οι δανειολήπτες χωρίς το σήµα θα πληρώνουν περισσότερα για κεφάλαιο. […].