του Ντίμιταρ Μπέτσεφ*
Η Ένωση πρέπει να επανεξετάσει τη διαδικασία ένταξης, για να την καταστήσει πιο αποτελεσµατική, διατηρώντας παράλληλα τα δηµοκρατικά πρότυπα και αυτά του κράτους δικαίου.
Η ΕΕ δεν χρειάζεται µια νέα πολιτική διεύρυνσης. Πρέπει να βελτιώσει αυτή που έχει ήδη. Μια υποτιθέµενη αναδιάρθρωση, εµπεριέχει κινδύνους.
Η οµιλία του Εµανουέλ Μακρόν για την Ηµέρα της Ευρώπης, επανέφερε τις ιδέες από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 για µια Ευρώπη πολλαπλών επιπέδου, µε τη Σερβία, τη Βόρεια Μακεδονία και τη Βοσνία , παρέα µε την Ουκρανία και τη Μολδαβία -όπως και το Ηνωµένο Βασίλειο- στον εξωτερικό κύκλο. Αυτό σηµαίνει ουσιαστικά, ότι η ΕΕ θα χάσει την όποια µικρή έλξη είχε διατηρήσει στην εσωτερική πολιτική σκηνή των επίδοξων µελών.
Ούτε µια µεγάλη γεωπολιτική διεύρυνση είναι στα χαρτιά. Με ή χωρίς τον πόλεµο, δεν υπάρχει καµία όρεξη στις χώρες του πυρήνα της ∆υτικής Ευρώπης να αφήσουν την πόρτα ανοιχτή στο όνοµα της προβολής επιρροής στα όρια της Ευρώπης.
Την ίδια στιγµή, η ΕΕ µπορεί και πρέπει να ακολουθήσει µια πολιτική µε µικρά βήµατα: να δώσει ώθηση στις συνοµιλίες ένταξης µε το Μαυροβούνιο προκειµένου να την υποδεχθεί ως το 28ο µέλος στα τέλη της δεκαετίας του 2020, να ξεκινήσει διαπραγµατεύσεις ένταξης µε τη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία, και να πιέσει τη Σερβία και το Κοσσυφοπέδιο να αρχίσουν τις διαπραγµατεύσεις ξανά, καλή τη πίστη.
Πάνω από όλα, η ΕΕ θα πρέπει να βρει τρόπους να ενισχύσει τις δυνάµεις της αλλαγής στην εσωτερική σκηνή των υποψηφίων χωρών. Στο τέλος της ηµέρας, η γραµµή τερµατισµού έχει σηµασία µόνο όσο η διαδικασία πετυχαίνει τους στόχους της: δηµοκρατική ενοποίηση, θεσµική ακεραιότητα, και µεταρρυθµίσεις που συµβάλλουν στην µακροπρόθεσµη ανάπτυξη. Η ΕΕ ασφαλώς µπορεί να κάνει µια καλύτερη δουλειά σε όλα αυτά.
*Καθηγητή Ευρωπαϊκών Σπουδών και επισκέπτη σχολιαστή στο Carnegie Europe
