Συνεργατισμός προσχηματικός;

Χαρακτηριστικό παράδειγµα το υπό δηµόσια διαβούλευση νοµοσχέδιο περί συνεταιρισµών, και οι τελευταίες ρυθµίσεις για τις διεπαγγελµατικές και την οργάνωση της Φέτας.

∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι το θέµα των αγροτικών συνεταιρισµών είναι πολύ σοβαρό για να επαφίεται σε αυτόκλητους, περιστασιακούς και χωρίς σαφή ταυτότητα συµβουλάτορες. Όπως έχει αποδειχθεί, οι εν λόγω δεν έχουν τίποτα να χάσουν στην περίπτωση που οι προτάσεις τους οδηγήσουν σε ναυάγιο. Είναι γνωστό ότι κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγµατα στις προηγούµενες δύο παρεµβάσεις επί του θεσµικού πλαισίου των συνεταιρισµών (νόµοι 4015/2011 και 4384/2016) η αποτυχία των οποίων είναι δεδοµένη και η ευθύνη ανύπαρκτη.

Ποιες αλήθεια επίσηµες και καταγεγραµµένες προτάσεις των εµπλεκοµένων στο θέµα φορέων έλαβε υπόψη του ο συντάκτης του σηµερινού επίµαχου νοµοσχεδίου; Και ποιος είναι αυτή τη φορά ο ιθύνων νους και βασικός υπεύθυνος για τη συγγραφή των 37 άρθρων του εν λόγω πονήµατος;

Προφανώς και την πολιτική ευθύνη φέρει ο υπογράφων την εισαγωγή του νοµοσχεδίου σε δηµόσια διαβούλευση υπουργός. Εν προκειµένω, ο Μάκης Βορίδης. Όπως ξέρουµε πολύ καλά πως την πολιτική ευθύνη για τα προηγούµενα δύο αποτυχηµένα νοµοθετήµατα, είχαν οι τότε υπουργοί, Κώστας Σκανδαλίδης και Βαγγέλης Αποστόλου, αντίστοιχα.

Πόση σηµασία έχει όµως σ’ αυτές τις περιπτώσεις η απόδοση της πολιτικής ευθύνης; Όταν η ζηµιά που έχει γίνει ή πρόκειται να γίνει και έχει να κάνει µε τη συγκρότηση ενός ολόκληρου παραγωγικού κλάδου, όπως ο αγροτικός, είναι ανεπανόρθωτη;