Σε αυτό το τεύχος το Αγρόκτηµα ταξιδεύει στην περιοχή του Φενεού. Περνά, λοιπόν, «κάτω από τ’ αυλάκι», δηλαδή κάτω από τον Ισθµό της Κορίνθου. Αν και το έργο ολοκληρώθηκε το 1893 από την κυβέρνηση Τρικούπη, µαρτυρίες αρχαίων συγγραφέων δείχνουν ότι ο πρώτος που σκέφθηκε τη διάνοιξη, γύρω στο 602 π.Χ., ήταν ο τύραννος της Κορίνθου, Περίανδρος. Τον εµπόδισε τελικά ο χρησµός της Πυθίας ή µάλλον οι ιερείς των ναών που φοβήθηκαν ότι θα έχαναν τα πλούσια αφιερώµατα των εµπόρων, που δεν θα είχαν πλέον λόγο να µένουν στην Κόρινθο.
Επόµενη «απαραίτητη» στάση στο ταξίδι προς Φενεό, η µυθική λίµνη της Στυµφαλίας µε φόντο, αυτή την εποχή, τους γυµνούς αµπελώνες και τις ελατόφυτες πλαγιές της Ζήρειας. Πρόκειται για µία από τις πιο σπάνιες λίµνες της χώρας αλλά και το νοτιότερο ορεινό υγροβιότοπο των Βαλκανίων. Φυσικά, ο ταξιδιώτης δεν πρέπει να παραλείψει να επισκεφθεί το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυµφαλίας του ΠΙΟΠ, ένα από τα οµορφότερα αρχιτεκτονικά κτίρια της ελληνικής υπαίθρου.
Φτάνοντας στον Φενεό, το ταξίδι στη µυθολογία συνεχίζεται, καθώς η γιαγιά του Ηρακλή, η Λαοδίκη, ήταν Φενεάττισα. Τόσους άθλους είχε κάνει ο ηµίθεος, θα άφηνε έτσι τους συγχωριανούς τους; ∆ηµιούργησε, λοιπόν, τις καταβόθρες για να φεύγουν τα νερά που κατέβαζαν οι ποταµοί Όλβιος και ∆όξας, αφήνοντας ελεύθερη την καλλιεργήσιµη γη στο µεγάλο τριγωνικό οροπέδιο που ορίζεται από τα βουνά Ζήρεια και Χελµός.
Η Αρχαία Φενεός, που ιδρύθηκε από τους Αχαιούς γύρω στο 1100 π.Χ., έχει ανασκαφεί και είναι σήµερα επισκέψιµη. Έχουν βρεθεί τα αρχαία τείχη, ο ναός του Ασκληπιού, πολλά λείψανα κτιρίων, αγάλµατα και πινακίδες, που φυλάσσονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο στο Μεσινό.
Τα Μετέωρα της Κορινθίας
Στην άκρη του οροπεδίου, πάνω από τα ερηµοχώρια του Άνω και Κάτω Ταρσού, θα δει κανείς να υψώνονται επιβλητικοί κάθετοι βράχοι και µία σκέψη θα έρθει στο µυαλό του. Τα Μετέωρα της Κορινθίας. Κι ανάµεσα στους πανύψηλους βράχους, ένας σταυρός. Ο θρύλος λέει ότι σ’ αυτά τα βράχια, επί Τουρκοκρατίας, από θαύµα της Παναγίας σώθηκε µια µάνα µε το παιδί της. Το τάµα της; Να φτιάξει την Παναγιά των Βράχων. Απ’ το µπαλκόνι της εκκλησιάς η θέα προς τη Ζήρεια είναι µαγευτική.
Άλλο ένα µπαλκόνι που δεν πρέπει να χάσετε είναι το κεφαλοχώρι της Γκούρας. Το µάτι χάνεται στο γεωµετρικά χωρισµένο οροπέδιο του Φενεού ως τις κορφές του Χελµού. Η ζωή του χωριού οργανώνεται γύρω από την πλακόστρωτη πλατεία µε τον υπέργηρο πλάτανο, τους καφενέδες και τη µικρή αγορά, γεµάτη µε τις µυρωδιές και τους ήχους του χωριού. Ανηφορίζοντας στα καλντερίµια του παλιού οικισµού θα βρεθείτε ανάµεσα τα µεγάλα πέτρινα αρχοντικά του 19ου αι. και τις αγροικίες κτηνοτρόφων και γεωργών, που αναδίδουν ακόµα το άρωµα µιας άλλης εποχής.
Το ταξίδι στον Φενεό κορυφώνεται στο αλπικό τοπίο της λίµνης ∆όξα. Λένε ότι από τα πολύ παλιά χρόνια η λίµνη αυτή µία άδειαζε µία ξεχείλιζε, µέχρι που το 1996 ήρθε το ανθρώπινο χέρι και έφτιαξε ένα φράγµα, για να δεσµεύσει τα νερά του οµώνυµου ποταµού και να εξυπηρετήσει τις αρδευτικές ανάγκες των καλλιεργειών της περιοχής.
Μέσα από τη λίµνη, πάνω σε µια στενή λωρίδα γης, ξεπροβάλλει το εκκλησάκι του Αγ. Φανουρίου ή Παλαιοµονάστηρο. Το µοναδικό κοµµάτι του παλιού µοναστηριού που δεν σκέπασε η λίµνη. Καθώς οι µοναχοί τα είχαν βρει σκούρα µε τα νερά της λίµνης, τα µάζεψαν και πήγαν πιο ψηλά για να χτίσουν το µοναστήρι του Αϊ-Γιώργη του Τροπαιοφόρου.
