Η επιλεκτική προσέγγιση της αγροτικής θεµατολογίας από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ακόµα και η αδυναµία ενίοτε µιας απλής διαχείρισης των ζητηµάτων, όπως είναι για παράδειγµα µια έγκαιρη και σωστή πληρωµή των κοινοτικών επιδοτήσεων, δίνει λάθος αφορµές και ρίχνει λάδι στη φωτιά του ακροδεξιού λαϊκισµού. Όλο αυτό, σε µια συνθήκη που θέλει το δεξιό άκρο να κερδίζει έδαφος, επιρροή αλλά και πολιτική εξουσία στην υπόλοιπη Ευρώπη. Την ίδια ώρα, η αποδυνάµωση του συνεταιριστικού πνεύµατος και οι χαµηλοί τόνοι των σηµερινών θεσµικών εκπροσώπων του κινήµατος, δεν προσφέρονται για µια υγιή έκφραση των αγροτικών διεκδικήσεων.
Όλη αυτή η πολιτική στρέβλωση αποτυπώθηκε µε ξεκάθαρο τρόπο στην Ολλανδία µετά την πρόσφατη εκλογική αναµέτρηση που έφερε σε τροχιά εξουσίας τον ακροδεξιό και αντιευρωπαϊστή Γκερτ Βίλντερς ενώ έδωσε ρόλο καταλύτη στο επίσης ακροδεξιό και νεοφώτιστο Κίνηµα Αγροτών Πολιτών (ΒΒΒ), το οποίο µε επτά έδρες και το 4,7% των ψήφων, δήλωσε ήδη την πρόθεσή του να συγκυβερνήσει µε τον αµφιλεγόµενο Βίλντερς.
Στην περίπτωση της Ολλανδίας, φάνηκε µε τρόπο αδιαµφισβήτητο πως ένα αγροτικό ζήτηµα, όπως είναι η φιλοπεριβαλλοντική στροφή των Βρυξελλών που θέλει να οδηγήσει σε άλλους κλάδους 40.000 Ολλανδούς αγρότες, µπορεί να επαναφέρει σε «µεσοπολεµική συχνότητα» µια κοινωνία. Αν και δεν είναι ξεκάθαρο το κατά πόσο ο Βίλντερς θα ανατρέψει τις αποφάσεις της προηγούµενης κυβέρνησης του Ρούτε, που πιστώθηκε µε εκκωφαντικό τρόπο τη δυσαρέσκεια του αγροτικού κόσµου, το κακό έγινε.
Να σηµειωθεί πως το ΒΒΒ της δηµοσιογράφου Καρολάιν Βαν Ντερ Πλας, σύµφωνα µε τους πολιτικούς σχολιαστές στην Ολλανδία έφερε έναν «πολιτικό σεισµό». Πρόκειται για ένα κόµµα που βασίζεται µεν στους ψηφοφόρους της υπαίθρου και στην εναντίωση στα επίµαχα κυβερνητικά σχέδια περί περικοπών των εκποµπών του αζώτου, αλλά «κατέβηκε» στην κάλπη µε µία συνολικά λαϊκιστική πλατφόρµα, αντιευρωπαϊκή, και κατά της µετανάστευσης.
Παρόµοιες εξελίξεις δεν αποκλείονται για το 2024 στη Γερµανία, όπου οι Χριστιανοδηµοκράτες προσπαθούν να βρουν τρόπο να ανακόψουν το εξτρεµιστικό AfD, ενώ µε ορίζοντα το 2027, η Μαρί Λε Πεν ετοιµάζεται για τη ρεβάνς που θα την φέρει επιτέλους στο Ελιζέ, σύµφωνα µε πολιτικούς αναλυτές. Φυσικά, το 2024, έτος ευρωεκλογών, δεν αποκλείεται -λένε ορισµένοι- να φέρει ως δεύτερη πολιτική δύναµη στην Ευρωβουλή των συνασπισµό των ακροδεξιών κοµµάτων της Ευρώπης, κάτι που θα δοκίµαζε σηµαντικά ολόκληρο το ευρωπαϊκό εγχείρηµα.
Για την Ελλάδα, αυτές οι εξελίξεις στην Ευρώπη δύνανται να έχουν πολύ αρνητικές συνέπειες, ειδικά σε περίπτωση που οι φωνές κατά της Ενωµένης Ευρώπης δυναµώσουν σε κράτη πoυ στηρίζουν οικονοµικά το όλο εγχείρηµα (Ολλανδία, Γερµανία). Βέβαια και στις ελληνικές εκλογές του Ιουνίου υπήρξε µια έκφραση αυτής της τάσης. Αν αναλογιστεί κανείς πως το «τιµωρό χέρι του λαού» στην κάλπη έδωσε εισιτήριο για το κοινοβούλιο σε τρια κόµµατα στα δεξιά της Νέας ∆ηµοκρατίας, µπορεί να διαπιστώσει πως συγκεντρωτικά αυτές οι τρεις πολιτικές δυνάµεις αποτελούν δεύτερη δύναµη. Μάλιστα, ο κίνδυνος της πολιτικής συντηρητικοποίησης των αγροτών, γίνεται πιο προφανής, αν κοιτάξει κανείς τους εκλογικούς χάρτες του υπουργείου Εσωτερικών, όπου θα δει πως σε καθαρά αγροτικές περιφέρειες, τα ποσοστά των κοµµάτων αυτών, είναι ενισχυµένα.
