Οι προχειρότητες του ΟΣΔΕ που αφήνουν έκθετους τους αγρότες

Για να μην αδικηθούν χιλιάδες παραγωγοί κυρίως από τα παραγωγικά κέντρα της Αιτωλοακαρνανίας, που όπως έγινε γνωστό την προηγούμενη εβδομάδα, περί τα 150.000 στρέμματα Καλαμών έχουν δηλωθεί στο ΟΣΔΕ με τον κωδικό Ελαιώνας - Επιτραπέζια ελιά, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια. Πηγές της Agrenda εκτιμούν ότι το μόνο που θα μπορούσε πλέον να γίνει είναι να ανοίξει εκ νέου η πλατφόρμα του 2019 ώστε οι ενδιαφερόμενοι να προβούν σε διορθωτικές κινήσεις, κάτι που από μόνο του είναι αρκετά σύνθετο. Στη συνέχεια, με τα νέα πλέον δεδομένα θα χρειαστεί να εκπονηθεί νέα μελέτη που θα εγκριθεί από το υπουργείο Οικονομικών και στη συνέχεια θα σταλεί εκ νέου στην Κομισιόν, αφού προφανώς τα 16,12 περίπου εκατ. ευρώ  που εγκρίθηκαν τον Οκτώβριο δεν είναι αρκετά.

Δηλώσεις στο πόδι, αναξιόπιστα στατιστικά

Στην περίπτωση της Καλαμών, όπως υποστηρίζουν άνθρωποι της αγοράς, το πρόβλημα βαραίνει τον παραλήπτη των δηλώσεων των αγροτών, που δέχτηκε δήλωση ΟΣΔΕ χωρίς να είναι ξεκάθαρη η ποικιλία της καλλιέργειας.

Η έκταση του ζητήματος, θα υποβιβαζόταν αν στεκόταν κανείς μόνο στην περίπτωση της Καλαμών, αφού για ακόμα μια φορά αναδεικνύεται η προχειρότητα με την οποία ο κυβερνητικός μηχανισμός έχει επιλέξει να διαχειρίζεται το ΟΣΔΕ, κάτι που όπως φαίνεται κοστίζει σε μια κρίσιμη στιγμή. Ξεδιπλώνεται μια διαχειριστική αδυναμία και προβληματική ανοργανωσιά που θα είναι δύσκολο να συγκαλυφθεί, αφού πλέον άπτεται της διακριτικής ευχέρειας της Κομισιόν όποια ρεαλιστική προσέγγιση του προβλήματος στην Καλαμών υπάρχει. Όσο λοιπόν αξιόπιστα και αναγκαία είναι  τα στατιστικά στοιχεία του ΟΣΔΕ, σε κάθε παραγωγική πτυχή, από την κατανομή έκτακτων ενισχύσεων μέχρι τον προγραμματισμό σε συνάρτηση με τα δεδομένα της αγοράς των καλλιεργητικών επιλογών, άλλο τόσο αναξιοποίητες είναι οι δυνατότητες του εργαλείου αυτού.

Το 70% πάει HORECA

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι πέραν την έκτακτης ενίσχυσης στο τραπέζι είχε πέσει το καλοκαίρι ακόμα μια ιδέα, που αφορά στην ελαιοποίηση του 30% περίπου των αποθεμάτων της Καλαμών, που βρίσκεται σε δεξαμενές παραγωγών, ώστε αυτοί να πληρωθούν από το ελαιοτριβείο με τιμή λαμπάντε και στη συνέχεια να αποζημιωθούν και με μια έκτακτη ενίσχυση. Η πρόταση αυτή απορρίφθηκε επειδή δεν υπάρχουν αξιόπιστα στατιστικά δεδομένα, οπότε και δρομολογήθηκε η λύση αποζημίωσης με 70 ευρώ το στρέμμα.

Το πρόβλημα στην αγορά Καλαμών τραβάει από τις αρχές του έτους, αφού η παραγωγή συνέπεσε τον Φεβρουάριο με το πρώτο κύμα της πανδημίας, όσο το 70% περίπου της ελληνικής παραγωγής εξάγεται στον κλάδο της εστίασης. Έτσι, όσο και αν ανέβουν τιμή και κατανάλωση στο ράφι του σουπερμάρκετ, ο βασικός όγκος που είναι η εστίαση και με τον οποίο εξυπηρετούν τις ανάγκες τους μεγάλοι πελάτες του εξωτερικού, μένει ως απόθεμα στους μεσάζοντες, που μάλιστα είχαν αγοράσει και πιο ακριβά τα προηγούμενα χρόνια, κάτι που εξηγεί την πίεση των τιμών σήμερα, όσο επιχειρούν να μετακυλήσουν τη χασούρα στον παραγωγό.

Αίτημα ενίσχυσης σε επιτραπέζιο σταφύλι και Χαλκιδικής

Εν τω μεταξύ, τη δυνατότητα χορήγησης οικονομικής ενίσχυσης στους παραγωγούς επιτραπέζιων σταφυλιών κι επιτραπέζιας ελιάς τύπου Χαλκιδικής , με σκοπό την ενίσχυση και στήριξη του εισοδήματός τους, αξιοποιώντας όλα τα διαθέσιμα χρηματοδοτικά εργαλεία που έχει το Υπουργείο (de minimis, Ταμείο αλληλεγγύης, Ταμείο στήριξης λόγω πανδημίας, κ.α.), ζητά με επιστολή του από τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης το Παράρτημα Ανατολικής Μακεδονίας του Γεωτεχνικού Επιμελητήριου Ελλάδας. Σύμφωνα με το ΓΕΩΤΕΕΕ- Ανατολικής Μακεδονίας η πανδημία ενέτεινε προς τα κάτω την εμπορική ζήτηση σε αγροτικά προϊόντα, όπως το επιτραπέζιο σταφύλι και η επιτραπέζια ελιά τύπου Χαλκιδικής, η οποία μειώθηκε κατακόρυφα, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, καθώς οι καταναλωτές παρά την πεποίθηση τους ότι πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στην καθημερινή τους διατροφή δεν τα θεωρούν είδη πρώτης ανάγκης στη διάρκεια της πανδημίας.

Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν η χαμηλή εμπορική ζήτηση των επιτραπέζιων σταφυλιών και της επιτραπέζιας ελιάς τύπου Χαλκιδικής, η οποία οδήγησε σε ελεύθερη πτώση των τιμών πώλησής τους και στην αδυναμία απορρόφησης του συνόλου της παραγωγής στη διεθνή αγορά, καθότι πρόκειται για προϊόντα κατεξοχήν εξαγώγιμα.