Τα λέω και τα γράφω χρόνια, όµως οι έχοντες την πολιτική ευθύνη της διαχείρισης των θεµάτων περί άλλων τυρβάζουν. ∆εν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα θέµατα της αγροτικής παραγωγής απασχολούν, έστω και επιφανειακά, τον δηµόσιο διάλογο µόνο όταν τα τρακτέρ εισέρχονται στους εθνικούς δρόµους. Μετά σιωπή. Θα εκπλαγώ αν δεν συµβεί το ίδιο κι αυτή τη φορά.
Το γερµανικό µας άλλοθι
Σ’ αυτή τη φάση, το αγροτικό ζήτηµα έχει δύο διαστάσεις. Την ευρωπαϊκή που αφορά βεβαίως και τη χώρα µας και την αµιγώς ελληνική. Η πρώτη, έχει να κάνει µε τη λεγόµενη πράσινη µετάβαση και τους αυστηρούς όρους οι οποίοι τίθενται και από την Κοινή Αγροτική Πολιτική περί της τήρησης φιλοπεριβαλλοντικών κανόνων, οι οποίοι δυσκολεύουν την αγροτική παραγωγή, αυξάνουν τα κόστη και αποδυναµώνουν την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής γεωργίας. Αργά ή γρήγορα αυτό το θέµα θα λυθεί. Ακόµα κι αν χρειασθεί να αναθεωρηθεί ριζικά και όχι µόνο σε ό,τι αφορά την αγρανάπαυση, η πράσινη αρχιτεκτονική της Ε.Ε.
Να ‘ταν µόνο το πρασίνισµα
Στο ελληνικό αγροτικό ζήτηµα όµως, τα πράγµατα είναι πολύ πιο δύσκολα. Η Ελλάδα υστερεί κατά πολύ σε ανταγωνιστικότητα κι αυτό οφείλεται στο έλλειµµα σχεδιασµού των εθνικών προτεραιοτήτων στην πρωτογενή παραγωγή και φυσικά στην απουσία των κατάλληλων οργανωτικών δοµών, έτσι ώστε, όχι µόνο να προστίθεται υπεραξία στην αγροτική παραγωγή αλλά και να επιστέφει µέρος αυτής στους αγρότες. Τα τελευταία 30 χρόνια, δηλαδή από το 1990 και εντεύθεν, αντί οι οργανωτικές αυτές δοµές να ενισχύονται, οδηγούνται σε τέλεια αποσάθρωση.
Σαλταδόροι του επιχειρείν
Χρόνια τώρα η Agrenda γράφει για το πλιάτσικο που έχει γίνει στα περιουσιακά στοιχεία των συνεταιρισµών και για «σαλταδόρους» που οργανώνουν αυτό το «επιχειρείν» σε αγαστή συνεργασία µε «εκκαθαριστές» και «εισπρακτικές εταιρείες», χωρίς να διακρίνεται έκφραση ευαισθησίας από τις αρµόδιες αρχές. Ωστόσο, κανείς δεν αµφισβητεί ότι για τη λειτουργία της αγοράς απαιτείται ισορροπία δυνάµεων. Μια ισορροπία που έχει χαθεί και θα χρειασθούν χρόνια και πολύ δουλειά για να ανακτηθεί.
Πρότυπο η πτηνοτροφία
Ο µόνος κλάδος της πρωτογενούς παραγωγής στον οποίο υπάρχει αυτή η ισορροπία είναι ο κλάδος των πουλερικών, κι αυτό λόγω της παρουσίας της ΑΣΠΙ ΠΙΝ∆ΟΣ. Στο γαλακτοκοµικό κλάδο, η ισορροπία χάθηκε προ καιρού µε την ιδιωτικοποίηση ή διάλυση του συνόλου των µεταποιητικών µονάδων, τότε, µετοχικού ενδιαφέροντος της Αγροτικής Τράπεζας. Το ίδιο και στην κονσερβοποιεία φρούτων και βιοµηχανικής ντοµάτας. Κάτι ανάλογο έχει συµβεί και στα εκκοκκιστήρια βάµβακος, στην εµφιάλωση του ελαιόλαδου (ότι έχει αποµείνει είναι πολύ λίγο και δεν µπορεί να επηρεάσει καταστάσεις), στη συγκέντρωση των σιτηρών, στους χυµούς, στα νωπά φρούτα και λαχανικά.
Μποδοσάκης για µια µέρα
Η επίλυση ενός προβλήµατος αρχίζει από την κατανόησή του και την αναγνώρισή του. Η Ελλάδα οφείλει να αναγνωρίσει τις µεγάλες αδυναµίες στη διάρθρωση της αγροτικής παραγωγής και τη διαχείριση αυτής και να αρχίσει να ενδιαφέρεται και να δροµολογεί την επούλωσή τους. Τότε και µόνο τότε, έχει µια ελπίδα να σώσει την παρτίδα και να µην απογοητεύσει µια κρίσιµη γενιά νέων ανθρώπων που έχουν επενδύσει το µέλλον τους στην αγροτική παραγωγή. Σε πολλές περιπτώσεις µάλιστα (γιατί όχι;) ξεκίνησαν µε το όνειρο ότι θα µπορούσαν να γίνουν κάποια µέρα και οι ίδιοι βιοµήχανοι
