Η µηχανή σταµάτησε
Σήµερα, θα µπορούσε να πει κανείς ότι δεν υπάρχει τίποτα! Οι λίγες διάσπαρτες, δηλαδή σκόρπιες, συνεταιριστικές οργανώσεις που έχουν αποµείνει και διακινούν κάτι λιγότερο από το 10% των αγροτικών προϊόντων (το 12% είναι παλιό στοιχείο) δεν διαθέτουν την αναγκαία δύναµη κρούσης για διαµόρφωση καταστάσεων στην αγορά, είναι τοπικής σηµασίας, εποµένως δεν δηµιουργούν αξιόλογη υπεραξία και δεν επηρεάζουν επ’ ουδενί το κατά κεφαλή εισόδηµα των Ελλήνων παραγωγών.
Κουστούµι sur mesure
Μια προσπάθεια ανασύνταξης και ανασυγκρότησης που πάει να γίνει µε την αντικαταστάτρια κατά κάποιο τρόπο της ΠΑΣΕΓΕΣ, δηλαδή µε την ΕΘΕΑΣ, µοιάζει να πάσχει εκ της γεννήσεώς της. Πρώτον γιατί, ο συντάκτης του νόµου 4673/2020, όταν τον έγραφε, είχε άλλα στο νου του. Αποδεικνύεται µε τον καιρό, ότι ο νόµος Βορίδη ήταν τελικά κοµµένος και ραµµένος στα µέτρα της λεγόµενης «συντεχνίας ή ενδεχοµένως συµµαχίας του ΟΣ∆Ε». Το «παραθυράκι» που έδινε τη δυνατότητα σε ιδιώτες – επενδυτές να συµµετάσχουν µε ένα ποσοστό της τάξεως του 40% στο µετοχικό κεφάλαιο των συνεταιρισµών, έδινε και δίνει ευκαιρίες για άλωση και των τελευταίων τροχιοδεικτών της συνεταιριστικής ιδέας και της σηµασίας της.
Η απαξία του ηττηµένου
∆εύτερον γιατί, οι πρωτεργάτες για την αποκατάσταση της τάξης στην αγροτική – συνεταιριστική πυραµίδα, αναλαµβάνουν δράση µετά από έναν «εµφύλιο», κατά τη διάρκεια του οποίου, οι προδοσίες των ηττηµένων καθόρισαν τη στάση των νικητών. Μπορεί να απέτρεψαν, έστω και προσωρινά τον κίνδυνο να χαθεί άπαξ και δια παντός η σηµασία του συνεργατισµού, όπως περιγράφεται από τους πρωτοπόρους της ιδέας διεθνώς, ωστόσο, ο κίνδυνος για ένα καταστροφικό πισωγύρισµα παραµένει ζωντανός. Οι υπόγειες διεργασίες για τον εµπλουτισµό της «συµµαχίας του ΟΣ∆Ε» µε νέα πρόσωπα για την επιστροφή της στην πρώτη γραµµή συνεχίζονται και οι αγρότες βρίσκονται αποµονωµένοι και χωρίς φυσική ηγεσία.
Χωριά χωρίς εκκλησίες
∆εν κλαίµε πάνω από το χυµένο γάλα. ∆εν µαταιοπονούµε για τις χαµένες ευκαιρίες ανάπτυξης του συνεταιριστικού κινήµατος στην Ελλάδα. Αγωνιούµε και αναζητούµε λύσεις για τη βελτίωση της θέσης του αγρότη – παραγωγού στην οικονοµία. Για την αποκατάσταση του ρόλου που έχει στην αγορά, για την επαναξιολόγηση της προσπάθειάς του, για την ανάκτηση της θέσης του στην αλυσίδα αξίας, για την ενίσχυση της κοινωνικότητας του για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής στην ύπαιθρο. Τα παλιότερα χρόνια οι συνεταιρισµοί, ήταν εκκλησίες. Αποτελούσαν πυρήνες ανάπτυξης πολιτισµού, είχαν παιδευτικό και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, συνδέονταν µε εκδηλώσεις και γεγονότα προς όφελος των τοπικών κοινωνιών.
Αφετηρία για ποιότητα ζωής
Σήµερα ο αγρότης αισθάνεται φτωχός και µόνος. Ακόµη και οι κάτοχοι των πιο πετυχηµένων οικονοµικά αγροτικών εκµεταλλεύσεων, αδυνατούν να αντλήσουν ενέργεια από τον κοινωνικό τους περίγυρο. Αισθάνονται αποκοµµένοι, αναζητούν καταφύγιο στην κατανάλωση, δεν συγχρωτίζονται και τελικά δεν χαίρονται τη ζωή τους. Καµιά ιδιωτική βιοµηχανία και κανένας βιοµήχανος δεν είναι σε θέση να προσφέρει στον άνθρωπο της υπαίθρου αυτό που του προσέφερε κάποτε το… σπίτι του. Αυτό που ήταν κάποτε ο γνήσιος αγροτικός – πιστωτικός συνεταιρισµός του χωριού. Αν η απάντηση είναι ότι οι εποχές άλλαξαν, λέµε µόνο ότι δεν συµβαίνει το ίδιο, σήµερα που µιλάµε, στη Γαλλία, την Ιταλία, τη ∆ανία, την Ολλανδία.
