Ο δημοσιογράφος Nicolas Faith που αποτελούσε "μπελά για το σύστημα", είχε μετριάσει την κριτική του όταν έγραφε για το εμπόριο κρασιού, σημειώνει στo πορτραίτο του στην Guardian o Christian Wolmar. Αγαπούσε τις επιχειρήσεις οίνου και όσους τις έτρεχαν, απολαμβάνοντας τη φιλοξενία γαλλικών οινοποιείων και γράφοντας γι’ αυτά με τρυφερότητα χωρίς όμως να απουσιάζει κι από εδώ εντελώς το κριτικό πνεύμα, αφού αποστρεφόταν τον σνομπισμό ενώ αγαπούσε τους ανθρώπους και τα κρασιά.
Η ενασχόλησή του με τον κλάδο ξεκίνησε όταν κάλυπτε δημοσιογραφικά επιχειρηματικά θέματα. Το ενδιαφέρον του παρακίνησαν τα clarets και τα κτήματα του Bordeaux, συνέχισε με τo Medoc, τη σαμπάνια και τελικά το κονιάκ που αποτελούσε τη μεγαλύτερή του αγάπη και στο οποίο έγινε ειδικός γράφοντας την εγκυρότερη ιστορία του συγκεκριμένου ποτού, που το 2010 του εξασφάλισε βραβείο συνολικής προσφοράς από την επίσημη ένωση για το κονιάκ. Το καλύτερό του βιβλίο για το κρασί The Winemasters (1978) κάλυψε το ‘σκάνδαλο των Bordeaux’ το 1970 για το οποίο του απονεμήθηκε το βραβείο André Simon που αφορά τα βιβλία για ποτά.
Ασχολούταν εξονυχιστικά και με τρομερή ενέργεια με όσους ερευνούσε και έψαχνε συνέχεια ‘καινούριες πέτρες να ξεσηκώσει’.
Τα περισσότερα από 20 βιβλία που έγραψε αφορούσαν μεταξύ άλλων τον ελβετικό τραπεζικό τομέα [Safety in Numbers: The Secret World of Swiss Banking (1982)] και τις πρακτικές του οίκου δημοπρασίας Sotheby [Sold: The Rise and Fall of the House of Sotheby (1985].
Ένα άλλο πάθος του ήταν οι σιδηρόδρομοι. Το βιβλίο του The World the Railways Made εξηγούσε πώς οι σιδηρόδρομοι επηρέασαν σχεδόν κάθε πτυχή της ζωής του 19ου αιώνα. Δούλεψε για μια σειρά προγραμμάτων στην τηλεόραση πάνω στο ίδιο θέμα και τις μετακινήσεις, απ’ όπου προέκυψε το βιβλίο-bestseller Classic Trucks (1995). Τον συνάρπαζαν τα δυστυχήματα, έγραψε το Black Box (1996) για αεροπορικά δυστυχήματα, όπως και βιβλία για ναυτικά, σιδηροδρομικά δυστυχήματα και θανάτους στην άσφαλτο.
Ως μέλος του Reform Club είχε διεκδικήσει μέσω καμπάνιας το 1970 να πειστεί το κλαμπ να επιτρέψει σε γυναίκες να γίνουν μέλη του.
Είχε γεννηθεί στο Λονδίνο στις 6 Ιουλίου 1933. Ο πατέρας του είχε επιχειρήσεις επιπλοποιίας. Στο σχολείο Harrow του είχαν δώσει το παρατσούκλι ‘το παιδί του ελέφαντα’- οι συμμαθητές του είχαν διαβάσει Κίπλινγκ (σχολιάζει στο αφιέρωμα στο πρόσωπό του ο δημοσιογράφος του Guardian) – επειδή είχε ήδη αναπτύξει μια απερίγραπτη περιέργεια για τα ελαττώματα των άλλων. Όταν έχασε τον πατέρα του λίγο πριν αποφοιτήσει από την Οξφόρδη με ειδίκευση στην ιστορία έπρεπε προσωρινά να αναλάβει τις επιχειρηματικές δραστηριότητές του, όπου απέκτησε αντίληψη του πραγματικού κόσμου. Αυτό του εξασφάλισε εμπειρία και αυτοπεποίθηση για την πρώτη του δουλειά σαν δημοσιογράφος επιχειρηματικών θεμάτων στον Economist, αντί για τον κινηματογράφο, τον οποίο είχε επιλέξει αρχικά. Πέρασε από τους Sunday Times, τους Financial Times και τον Independent.
Ήταν bon viveur και απολάμβανε το αλκοόλ. Συζητούσε με τον Christian Wolmar (που υπογράφει την προσωπογραφία στον Guardian), όταν δειπνούσαν στο Indian Ocean του Βόρειου Λονδίνου για το Brexit. O Faith παρόλο που αγαπούσε πολύ τη Γαλλία υποστήριζε το Brexit μέχρι το τέλος. Την εβδομάδα που πέθανε δούλευε στο κρεβάτι ένα άρθρο για το κονιάκ για ένα γαλλικό περιοδικό και ακόμα και την τελευταία του μέρα κακολογούσε τον Τζέρεμι Κόρμπιν που ήταν ο αρχηγός του Εργατικού Κόμματος που συμπαθούσε λιγότερο απ’ όλους, αν και υποστήριζε τους Εργατικούς. Το τελευταίο του βιβλίο αφορούσε την ιστορία του καναλιού της Μάγχης.
Έφυγε σε ηλικία 85 ετών στις 26 Σεπτεμβρίου 2018.
Πηγή: Christian Wolmar, theguardian.com
