Στις ιατρικές πρακτικές της αρχαίας Ελλάδας πιθανολογείται ότι έχει τις ρίζες της η μεσογειακή διατροφή, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο ξένο επιστημονικό περιοδικό Journal of Ethnofarmacology στις 6 Ιανουαρίου. Ο συγγραφέας του δημοσιεύματος, καθηγητής Wilkins του Πανεπιστημίου του Exeter και ειδικευμένος στην ιστορία των τροφίμων και της ιατρικής των Έλληνο-ρωμαϊκών πολιτισμών, αναφέρεται στις πρακτικές του Γαληνού από την Πέργαμο, οι οποίες μοιάζανε σε μεγάλο βαθμό με αυτές που προτείνει η σύγχρονη μεσογειακή διατροφή.
Γεννημένος το 129μΧ, ο Γαληνός υποστήριζε σθεναρά τη σημασία της πρόληψης ως μέθοδο θεραπείας. Διατελώντας προσωπικός γιατρός πολλών αυτοκρατόρων, έβλεπε τη διατροφή ισάξια της φαρμακευτικής θεραπείας για τη διατήρηση της καλής υγείας στη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου. Όπως και οι υπόλοιπο γιατροί της Σχολή του Ιπποκράτη, ο Γαληνός δεν απέδιδε τις ανθρώπινες ασθένειες σε κάποιου είδους υπερφυσική αιτία ή θεϊκή βούληση αλλά έδινε βάρος στον διατροφή και τη σημασία ενός απλού αλλά γευστικού γεύματος. Αυτό βασιζόταν στην αντίληψη ότι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ενός τροφίμου, μία επίδραση στο ανθρώπινο σώμα
Για παράδειγμα, εάν ένα φρούτο ή λαχανικό ήταν ιδιαίτερα ισχυρό γευστικά, η έντονη αυτή γεύση θωρούνταν αντανάκλαση της θρεπτικής του αξίας. Ως εκ τούτου η ήπια γεύση δεν θεωρείτο ενδιαφέρουσα από γαστρονομική άποψη αλλά από θεραπευτική άποψη. Έτσι, η προσθήκη καρυκευμάτων στο φαγητό έγινε καθημερινή και συνήθης πρακτική της γαστρονομίας στο ελλαδικό χώρο και μάλιστα με ιδιαίτερα διαδεδομένη τη χρήση του ελαιολάδου και των ψαριών για την αύξηση της θεραπευτικής δράσης των γευμάτων.
Σύμφωνα με τον Wilkins, ο Γαληνός παρότρυνε τους ασθενείς του να προσθέτουν στο φαγητό τους μπαχαρικά όπως το τζίντζερ ή το πιπέρι, εάν μπορούσαν να τα αντέξουν γευστικά. Τα σωματικά υγρά και το επίπεδό τους στον οργανισμό του κάθε ατόμου είχε, σύμφωνα με τη Σχολή του Ιπποκράτη, σημασία για την επιλογή των κατάλληλων τροφίμων για τη διατροφή του. Η γενική ιδέα ήταν να κρατιέται στον οργανισμό μία ισορροπία σωματικών υγρών προκειμένου το άτομο να έχει καλή υγεία. Οι διατροφικοί χειρισμοί ήταν μία πάγια τακτική προκειμένου να επανέλθουν οι όποιες ανωμαλίες στις ποσότητες των σωματικών υγρών, σε κανονική κατάσταση ισορροπίας. Το σκόρδο και το κρεμμύδι για παράδειγμα, το συνταγογραφούσαν ως αδυνατιστικός παράγοντας σε άτομα που τα σωματικά τους υγρά ήταν πολύ αυξημένα.
Παρόλο που ορισμένα στοιχεία της σημερινής μεσογειακής διατροφής δεν είχαν ακόμα ενσωματωθεί στη διατροφή του ελλαδικού χώρου (όπως η νοτιοαφρικανική τομάτα), ο Γαληνός και οι υπόλοιποι ιπποκρατικοί γιατροί, υιοθετούσαν ως πρότυπο διατροφής την βασική δομή της μεσογειακή διατροφής όπως την ξέρουμε σήμερα, σχεδόν 2000 χρόνια μετά. Τα γλυκά και λιπαρά φαγητά θεωρούσαν ότι δεν έπρεπε να καταναλώνονται σε μεγάλες ποσότητες, όπως γίνεται και σήμερα. Το κόκκινο κρέας δεν ήταν πάντα εύκολα διαθέσιμο, γεγονός που βοήθησε στην υιοθέτηση πιο χορτοφαγικών συνηθειών, χωρίς όμως αυτό να αποκλείει την κατανάλωση του κρέατος (σε αντίθεση με τις σημερινές χορτοφαγηκές διατροφές).
