Η στροφή προς το προϊόν, πέραν της Πιερίας, που αποτελεί τη «Μέκκα» του ακτινιδίου, µια και εκεί καλλιεργούνται τα 4.500 εκτάρια, από τα 7.750 συνολικά στη χώρα, είναι εµφανής στην Ηµαθία και την Πέλλα, όπου τα πυρηνόκαρπα, σύµφωνα µε τον Χρήστο Γιαννακάκη της υπό σύσταση ∆ιεπαγγελµατικής φρούτων, παίζουν σε πολύ χαµηλότερα επίπεδα τιµών και οι αγρότες τα εγκαταλείπουν για πιο προσοδοφόρες επιλογές.
Φεύγουν τα πορτοκάλια, µπαίνουν ακτινίδιαΊδια εικόνα και στην Άρτα, όπου τα εσπεριδοειδή, κατά τον ∆ηµήτρη Κολιό, επιχειρηµατία του κλάδου, έχουν εξευτελιστικές τιµές, µε αποτέλεσµα, όπως συνεπικουρεί ο ∆ηµήτρης Ξηλογιάννης του τοπικού ΑΣΕ, «να µπαίνουν κάθε έτος, τα τελευταία 2-3 έτη, από περίπου 200 εκτάρια νέες φυτείες»
Προκαλεί πονοκέφαλο η διάθεση του προϊόντοςΚαι οι τρεις παράγοντες βρέθηκαν στο 34ο ∆ιεθνές Συνέδριο του ΙΚΟ (Παγκόσµια Οργάνωση Ακτινιδίου), που φιλοξενήθηκε από τις 29 Σεπτεµβρίου έως τις 2 Οκτωβρίου στην Κατερίνη κι έγιναν µάρτυρες µεταξύ άλλων του «πονοκέφαλου» που προκαλεί στους εµπλεκόµενους µε το προϊόν, το πώς θα γίνει οµαλά η διάθεση των νέων όγκων στη διεθνή εµπορική σκηνή για να µην πιεστούν οι τιµές, καθώς ανάλογη τάση στην παραγωγή καταγράφεται κι αλλού
Τον προβληµατισµό όσον αφορά στη διάθεση ενισχύουν και οι «αυτοκτονικές» πρακτικές κάποιων Ελλήνων παραγωγών, οι οποίοι όχι σπάνια συλλέγουν και διακινούν ακτινίδια πριν αυτά ωριµάσουν και αποκτήσουν τα απαραίτητα σάκχαρα, όπως καταγγέλθηκε ότι συνέβη και φέτος, υπονοµεύοντας συνολικά την ποιότητα και τη φήµη τους, εντός και εκτός χώρας, για ένα πρόσκαιρο κέρδος
«Το ζητούµενο πλέον δεν είναι οι ποσότητες. Η πρόκληση έχει να κάνει µε τη βελτίωση της ποιότητας, την επένδυση στο image του ελληνικού ακτινιδίου και την ενσωµάτωση υψηλής προστιθέµενης αξίας στο προϊόν», είπε ο πρόεδρος του IKO και στέλεχος της Ζευς Ακτινίδια Ζήσης Μανώσης στην παρέµβασή του στο Συνέδριο, προσθέτοντας πως ιδίως µετά το ρωσικό εµπάργκο, είναι επιτακτική ανάγκη να ανοίξουν και νέες αγορές για το ακτινίδιο.
Το προϊόν πάντως, ανέφερε, σιγά – σιγά κερδίζει την εµπιστοσύνη των καταναλωτών διεθνώς, κι έφερε ως χαρακτηριστικό παράδειγµα την Κίνα, όπου «βελτιώνει διαρκώς τη θέση της»
Η Ελλάδα έχει πολύ δρόµοΠαρά την πρόοδο που έχει γίνει ωστόσο, η Ελλάδα έχει ακόµη πολύ δρόµο να καλύψει για να φτάσει τους ανταγωνιστές της σε επίπεδο τιµών, που είναι και το ζητούµενο. Ενδεικτικά αναφέρεται πως στην εµπορική σεζόν 2014 –15, οι ελληνικές εξαγωγές ακτινιδίου, που σε συντριπτικό ποσοστό είναι της ποικιλίας Hayward, προσέγγισαν τις 115.000 τόνους µε µέση τιµή εξαγωγής στα 85-90 λεπτά του ευρώ το κιλό, όταν η Ιταλία για 334.000 τόνους έλαβε 1,28 ευρώ το κιλό, η Γαλλία για 20.000 τόνους, 1,80 ευρώ το κιλό, η Πορτογαλία για 10.000 τόνους 1,14 ευρώ και η Ισπανία για 16.000 τόνους 1,10 ευρώ
Υψηλό το κόστος που έχει ο Έλληνας«Από τα 85-90 σεντς το κιλό, µέσης τιµής εξαγωγής, η δαπάνη τυποποίησης – συσκευασίας υπολογίζεται σε 40-45 σεντς, ενώ άλλα 40-45 λεπτά πήρε ο παραγωγός, ο οποίος εκτιµάται ότι µε µια στρεµµατική απόδοση µεσοσταθµικά στους 20 τόνους το εκτάριο (σ. σ. κάποιοι πιάνουν και το διπλάσιο) πληρώνει ως κόστος παραγωγής 30 σεντς το κιλό, που απέχει από εκείνο των Ιταλών ή των Γάλλων», είπε ο κ. Μανώσης και έφρασε τον προβληµατισµό του για τον αντίκτυπο που θα έχει, εφεξής, η αύξηση της φορολογίας των αγροτών και του ΦΠΑ στα εφόδια, ελέω του 3ου Μνηµονίου
Δείτε εδώ αναλυτικά το δισέλιδο ρεπορτάζ της εφημερίδας Agrenda.
Φεύγουν τα πορτοκάλια, µπαίνουν ακτινίδιαΊδια εικόνα και στην Άρτα, όπου τα εσπεριδοειδή, κατά τον ∆ηµήτρη Κολιό, επιχειρηµατία του κλάδου, έχουν εξευτελιστικές τιµές, µε αποτέλεσµα, όπως συνεπικουρεί ο ∆ηµήτρης Ξηλογιάννης του τοπικού ΑΣΕ, «να µπαίνουν κάθε έτος, τα τελευταία 2-3 έτη, από περίπου 200 εκτάρια νέες φυτείες»
Προκαλεί πονοκέφαλο η διάθεση του προϊόντοςΚαι οι τρεις παράγοντες βρέθηκαν στο 34ο ∆ιεθνές Συνέδριο του ΙΚΟ (Παγκόσµια Οργάνωση Ακτινιδίου), που φιλοξενήθηκε από τις 29 Σεπτεµβρίου έως τις 2 Οκτωβρίου στην Κατερίνη κι έγιναν µάρτυρες µεταξύ άλλων του «πονοκέφαλου» που προκαλεί στους εµπλεκόµενους µε το προϊόν, το πώς θα γίνει οµαλά η διάθεση των νέων όγκων στη διεθνή εµπορική σκηνή για να µην πιεστούν οι τιµές, καθώς ανάλογη τάση στην παραγωγή καταγράφεται κι αλλού
Τον προβληµατισµό όσον αφορά στη διάθεση ενισχύουν και οι «αυτοκτονικές» πρακτικές κάποιων Ελλήνων παραγωγών, οι οποίοι όχι σπάνια συλλέγουν και διακινούν ακτινίδια πριν αυτά ωριµάσουν και αποκτήσουν τα απαραίτητα σάκχαρα, όπως καταγγέλθηκε ότι συνέβη και φέτος, υπονοµεύοντας συνολικά την ποιότητα και τη φήµη τους, εντός και εκτός χώρας, για ένα πρόσκαιρο κέρδος
«Το ζητούµενο πλέον δεν είναι οι ποσότητες. Η πρόκληση έχει να κάνει µε τη βελτίωση της ποιότητας, την επένδυση στο image του ελληνικού ακτινιδίου και την ενσωµάτωση υψηλής προστιθέµενης αξίας στο προϊόν», είπε ο πρόεδρος του IKO και στέλεχος της Ζευς Ακτινίδια Ζήσης Μανώσης στην παρέµβασή του στο Συνέδριο, προσθέτοντας πως ιδίως µετά το ρωσικό εµπάργκο, είναι επιτακτική ανάγκη να ανοίξουν και νέες αγορές για το ακτινίδιο.
Το προϊόν πάντως, ανέφερε, σιγά – σιγά κερδίζει την εµπιστοσύνη των καταναλωτών διεθνώς, κι έφερε ως χαρακτηριστικό παράδειγµα την Κίνα, όπου «βελτιώνει διαρκώς τη θέση της»
Η Ελλάδα έχει πολύ δρόµοΠαρά την πρόοδο που έχει γίνει ωστόσο, η Ελλάδα έχει ακόµη πολύ δρόµο να καλύψει για να φτάσει τους ανταγωνιστές της σε επίπεδο τιµών, που είναι και το ζητούµενο. Ενδεικτικά αναφέρεται πως στην εµπορική σεζόν 2014 –15, οι ελληνικές εξαγωγές ακτινιδίου, που σε συντριπτικό ποσοστό είναι της ποικιλίας Hayward, προσέγγισαν τις 115.000 τόνους µε µέση τιµή εξαγωγής στα 85-90 λεπτά του ευρώ το κιλό, όταν η Ιταλία για 334.000 τόνους έλαβε 1,28 ευρώ το κιλό, η Γαλλία για 20.000 τόνους, 1,80 ευρώ το κιλό, η Πορτογαλία για 10.000 τόνους 1,14 ευρώ και η Ισπανία για 16.000 τόνους 1,10 ευρώ
Υψηλό το κόστος που έχει ο Έλληνας«Από τα 85-90 σεντς το κιλό, µέσης τιµής εξαγωγής, η δαπάνη τυποποίησης – συσκευασίας υπολογίζεται σε 40-45 σεντς, ενώ άλλα 40-45 λεπτά πήρε ο παραγωγός, ο οποίος εκτιµάται ότι µε µια στρεµµατική απόδοση µεσοσταθµικά στους 20 τόνους το εκτάριο (σ. σ. κάποιοι πιάνουν και το διπλάσιο) πληρώνει ως κόστος παραγωγής 30 σεντς το κιλό, που απέχει από εκείνο των Ιταλών ή των Γάλλων», είπε ο κ. Μανώσης και έφρασε τον προβληµατισµό του για τον αντίκτυπο που θα έχει, εφεξής, η αύξηση της φορολογίας των αγροτών και του ΦΠΑ στα εφόδια, ελέω του 3ου Μνηµονίου
Δείτε εδώ αναλυτικά το δισέλιδο ρεπορτάζ της εφημερίδας Agrenda.
