Παράλληλα µε την ώθηση των 10 ευρώ το κιλό για την πρώτη ποιότητα στη Φότζια, η ελληνική παραγωγή συσσωρεύεται σταθερά στα χέρια πέντε – έξι εµπόρων, κάτι που σηµαίνει πως τα θεµελιώδη µπορούν να φουσκώσουν µε µεγαλύτερη αποφασιστικότητα τις τιµές για το προϊόν. Η φετινή παραγωγή υπολογίζεται γύρω στους 700.000 µε 750.000 τόνους, µε τις ανάγκες της εσωτερικής αγοράς (µύλοι/βιοµηχανίες ζυµαρικών) να ανέρχονται περίπου στους 400.000 τόνους. Συνήθως οι εξαγωγές της χώρας κυµαίνονται γύρω από τους 250.000 τόνους. Αυτή τη στιγµή, τα συµβόλαια έχουν ήδη καλύψει 200.000 τόνους. Άνθρωποι της αγοράς εκτιµούν πως τις επόµενες εβδοµάδες οι τιµές θα ξεπεράσουν τα 500 ευρώ το κιλό και στην εγχώρια αγορά, αφού «ακόµα δεν έχει γίνει το µεγάλο άλµα».
Κάτι όµως που αξίζει προσοχής, είναι µια διαφαινόµενη στροφή στη διάθεση της αγοράς, όσο ακόµα η περίπτωση της Evergrande εξακολουθεί να πονοκεφαλιάζει επενδυτές και αναλυτές. Συν τοις άλλοις, τα funds αρχίζουν και χάνουν το ενδιαφέρον τους και βλέπουν πλέον περισσότερα περιθώρια στην πτώση παρά στην άνοδο. Το ενδεχόµενο ενός γενικευµένου sell-off σε µετοχές και commodities σαν κι αυτό που περιγράφει σε τελευταία της έκθεση η City αναµένεται να προκαλέσει µια διόρθωση και στις αγορές αγροτικών εµπορευµάτων. Ωστόσο αξίζει να σηµειωθεί ότι τουλάχιστον για φέτος η προσφορά είναι περιορισµένη στο µεγαλύτερο εύρος των προϊόντων, η ζήτηση υψηλή και µια ενδεχόµενη διόρθωση θα επιδρούσε θετικά σ’ αυτήν, αφού η φυσική αγορά θα ανταποκρινόταν µε µεγαλύτερη ευχέρεια. Υπό αυτή την έννοια, ο αντίκτυπος ενός γενικού sell off δεν θα µπορούσε να προκαλέσει δραµατικές αλλαγές στις λίστες τιµών.
Ειδικά στην περίπτωση του σκληρού σίτου, που δεν ανήκει καν στην κατηγορία των commodities και που όπως είχε αναδείξει η Agrenda στο προηγούµενο φύλλο της 25ης Σεπτεµβρίου, δεν έχει αρκετές ποσότητες ώστε να καλύψει ικανοποιητικά τη ζήτηση.
