Εκτιµά ότι µια συνετή διαχείριση της όλης κατάστασης µπορεί να αλλάξει την εικόνα της ελληνικής οικονοµίας και ταυτόχρονα τη ζωή εκατοµµυρίων ανθρώπων, όπως έγινε και άλλες φορές στο παρελθόν. Με καταγωγή από ένα µικρό χωριό της ∆ράµας, ο επικεφαλής, σήµερα, του Perrotis College, θυµάται και τις δυσκολίες για να µάθει τα πρώτα του γράµµατα.
«Η υπεραξία της ελληνικής αγροτικής παραγωγής φθάνει και παραφθάνει για να επιστρέψει η Ελλάδα στο club των ανεπτυγµένων χωρών, αρκεί να την ενισχύσουµε µε συνέργειες σε άλλους παραγωγικούς τοµείς. Άλλωστε και ιστορικά, η αγροτιά έχει αποδείξει ότι σε κρίσιµες στιγµές για τον τόπο µας, όπως η Μικρασιατική καταστροφή ή ο Εµφύλιος, µπόρεσε να πάρει το έθνος στα χέρια της και όχι µόνο να το κρατήσει όρθιο αλλά και να µεγαλουργήσει δίνοντας δουλειά σε εκατοµµύρια χέρια», σηµειώνει µε έµφαση ο κ. Τσαυτάρης
Έχετε αναφέρει σε µια παλαιότερη συνέντευξή σας ότι ως µαθητής περπατούσατε ώρες για να πάτε σχολείο. Τι θυµάστε από εκείνη την εποχή;Το φόβο µην µε φάνε το χειµώνα οι λύκοι! Παρά του ότι το χωριό δεν απείχε πολύ από τη ∆ράµα -όπου υπήρχε Γυµνάσιο- παρ’ όλα αυτά δεν υπήρχε συγκοινωνία, ούτε άσφαλτος. Το ΚΤΕΛ ∆ράµας – Σερρών µε άφηνε σε µια στάση δύο χιλιόµετρα από το χωριό. Όταν το Γυµνάσιο σχόλαγε κι έπρεπε να παραµείνω κάνα 2-3 ώρες για να µάθω και τα στοιχειώδη Αγγλικά, τα πράγµατα γίνονταν τροµερά δύσκολα ειδικά το χειµώνα, µε τα πολλά τότε χιόνια, χωρίς ηλεκτροφωτισµό. Φανταστείτε τον τρόµο ενός παιδιού που ήξερε πως χτες οι λύκοι χτύπησαν το µαντρί του τάδε. Παρά ταύτα ήταν όµορφα. Πολύ κόσµος στο χωριό (περίπου 400 άτοµα που σήµερα έγιναν 100), πολύ δεµένοι κοινωνικά µε τις χαρές και τις λύπες τους, µερακλήδες παραγωγοί µε εξαιρετικά καπνά, στάρια κι αργότερα βαµβάκια, τριφύλλια
Πόσο έχει αλλάξει η χώρα µας από τότε και πώς αξιολογείτε την εξέλιξή της στις αγροτικές περιοχές. Μήπως έχουµε απόκλιση, δηλαδή µένουν πίσω σε σχέση µε το κέντρο; Άλλαξαν πολύ. Ανέφερα πιο πάνω τη συρρίκνωση που αρχικά οφείλονταν περισσότερο στη µετανάστευση στη Γερµανία και λιγότερο στην αστυφιλία. Η µετανάστευση εκείνη όµως είχε και τα θετικά της, γιατί µετανάστευσαν οικογένειες που είχαν ηµεροµηνία επιστροφής. Και πράγµατι, όλοι σχεδόν επέστρεψαν. Οι περισσότεροι προκοµµένοι: Έκαναν σπίτια, µεγάλωσαν και εκµηχάνισαν τις αγροτικές επιχειρήσεις τους, άνοιξαν µικρές βιοτεχνίες µεταποίησης, καταστήµατα. Ως προς τη σηµερινή αστυφιλία, η υποβάθµιση των αστικών κέντρων, η ανεργία και η κρίση δεν αποτελούν πλέον ελκυστικό περιβάλλον για να φύγουν κι άλλοι. Άλλωστε δεν υπάρχουν και πολλοί. Το αντίθετο θα έλεγα, αρκετοί νέοι επέστρεψαν και καταπιάστηκαν µε επιτυχία στον αγροτικό τοµέα. Και σε αυτό βοήθησα τότε κι εγώ και το σηµερινό ΥΠΑΑΤ µε τα προγράµµατά του.
Συνιστά τάση η επιστροφή στο χωριό ή µήπως η αστυφιλία συνεχίζεται παρά τα όσα λέγονται; Ναι, υπήρχε η τάση επιστροφής κυρίως µάλιστα µορφωµένων ανθρώπων που καταπιάστηκαν µε περισσότερο επιχειρηµατικό πνεύµα, µε γνώσεις και καινοτοµίες στον αγροτικό τοµέα. Τώρα, βέβαια, µε τη βαριά φορολογία και την κατακόρυφη αύξηση του κόστους εφοδίων, υποφέρουν και αυτοί και αρκετοί εγκαταλείπουν. ∆εν νοµίζω ότι υπάρχει σήµερα αστυφιλία, περισσότερο πρέπει να µας απασχολήσει η φυγή των νέων προς το εξωτερικό. Μιας νέας µορφής µετανάστευση, διαφορετική από των οικογενειών προς Γερµανία. Αυτή τη φορά γίνεται χωρίς προκαθορισµένη απόφαση και ηµεροµηνία επιστροφής. Κάτι που πρέπει να µας ανησυχήσει σοβαρά, πριν η µετανάστευση αυτή σε συνδυασµό µε την πρόδηλη δηµογραφική γήρανση, µετατρέψει τον τόπο σε ένα εθνικό οίκο ευγηρίας
Συνέντευξη στον Γιάννη Πανάγο
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο περιοδικό Αγρόκτημα που κυκλοφορεί μαζί με την Agrenda.
«Η υπεραξία της ελληνικής αγροτικής παραγωγής φθάνει και παραφθάνει για να επιστρέψει η Ελλάδα στο club των ανεπτυγµένων χωρών, αρκεί να την ενισχύσουµε µε συνέργειες σε άλλους παραγωγικούς τοµείς. Άλλωστε και ιστορικά, η αγροτιά έχει αποδείξει ότι σε κρίσιµες στιγµές για τον τόπο µας, όπως η Μικρασιατική καταστροφή ή ο Εµφύλιος, µπόρεσε να πάρει το έθνος στα χέρια της και όχι µόνο να το κρατήσει όρθιο αλλά και να µεγαλουργήσει δίνοντας δουλειά σε εκατοµµύρια χέρια», σηµειώνει µε έµφαση ο κ. Τσαυτάρης
Έχετε αναφέρει σε µια παλαιότερη συνέντευξή σας ότι ως µαθητής περπατούσατε ώρες για να πάτε σχολείο. Τι θυµάστε από εκείνη την εποχή;Το φόβο µην µε φάνε το χειµώνα οι λύκοι! Παρά του ότι το χωριό δεν απείχε πολύ από τη ∆ράµα -όπου υπήρχε Γυµνάσιο- παρ’ όλα αυτά δεν υπήρχε συγκοινωνία, ούτε άσφαλτος. Το ΚΤΕΛ ∆ράµας – Σερρών µε άφηνε σε µια στάση δύο χιλιόµετρα από το χωριό. Όταν το Γυµνάσιο σχόλαγε κι έπρεπε να παραµείνω κάνα 2-3 ώρες για να µάθω και τα στοιχειώδη Αγγλικά, τα πράγµατα γίνονταν τροµερά δύσκολα ειδικά το χειµώνα, µε τα πολλά τότε χιόνια, χωρίς ηλεκτροφωτισµό. Φανταστείτε τον τρόµο ενός παιδιού που ήξερε πως χτες οι λύκοι χτύπησαν το µαντρί του τάδε. Παρά ταύτα ήταν όµορφα. Πολύ κόσµος στο χωριό (περίπου 400 άτοµα που σήµερα έγιναν 100), πολύ δεµένοι κοινωνικά µε τις χαρές και τις λύπες τους, µερακλήδες παραγωγοί µε εξαιρετικά καπνά, στάρια κι αργότερα βαµβάκια, τριφύλλια
Συνέντευξη στον Γιάννη Πανάγο
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο περιοδικό Αγρόκτημα που κυκλοφορεί μαζί με την Agrenda.
