Εδώ, στη χώρα µας, πολλά πράγµατα γίνονται στην τύχη και ακόµα περισσότερα βασίζονται στη διαίσθηση και το πολιτικό κριτήριο του κάθε υπουργού, χωρίς κάποια άλλη τεκµηρίωση. Στο νοµοσχέδιο για τους συνεταιρισµούς π.χ. το οποίο περί τα µέσα της εβδοµάδος εξασφάλισε και την ψήφο της Βουλής, συνιστά εποµένως νόµο του κράτους, ακολουθήθηκε ένας δρόµος µε πολλές παραδοξότητες. Έτσι, αντί να αναλυθεί αυτό που είναι σήµερα η ελληνική γεωργία, βάσει αυτού να υπάρξει µια στοχοθέτηση για το πού θέλουµε να πάει και στη συνέχεια να βρεθεί ο τρόπος να γίνει αυτό, είχαµε έναν νόµο ο οποίος παρεµβαίνει αποσπασµατικά σε ορισµένα ζητήµατα, δεν αφουγκράζεται τις ανάγκες της αγροτικής επιχειρηµατικότητας, περιφρονεί βασικές αρχές του συνεργατισµού διεθνώς και είναι καταδικασµένος να αποτύχει. Μίλησαν για ώρες δεκάδες βουλευτές όλων των κοµµάτων, αναπτύχθηκαν διαφόρων ειδών ρητορικές εντυπωσιασµού και προσέλκυσης εκλογικής πελατείας, κανείς ωστόσο δεν φρόντισε να µας πείσει, γιατί έγινε αυτός ο νόµος, πού θέλει να οδηγήσει την ελληνική γεωργία και τους Έλληνες παραγωγούς, ποιες ακριβώς ανάγκες έρχεται να καλύψει, τις είδους συνεργατισµό έχει ανάγκη η χώρα και πώς µπορεί αυτός να διευκολυνθεί µέσα από το συγκεκριµένο νοµοθέτηµα. ∆εν καταλάβαµε π.χ. αν αυτός ο νόµος έρχεται να διευκολύνει τους µικρούς, µικροµεσαίους ή µεγάλους αγρότες (εκµεταλλεύσεις), αν προσφέρεται για τις εκτατικές, τις εντατικές ή τις µοντέρνες καλλιέργειες, αν βρίσκει ευκολότερα εφαρµογή στη φυτική παραγωγή, στις κτηνοτροφικές µονάδες ή στις ιχθυοκαλλιέργειες. Λες και η ελληνική γεωργία, δηλαδή ο τοµέας της πρωτογενούς παραγωγής στη χώρα µας είναι ένα πράγµα. Λες και όλοι έχουν την ίδια ανάγκη συµµετοχής σε συνεργατικά σχήµατα. Λες και δεν είδαµε την τύχη που είχαν οι προηγούµενοι νόµοι. Λες και το µόνο που έλειπε… ήταν ένας νόµος
