Χρόνια καθηγητής οικονοµικών του Πανεπιστηµίου Αθηνών, ο κ. Αλεξάκης έχει συνδέσει το όνοµά του µε την πολυετή παρουσία του ως επικεφαλής της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς και του Χρηµατιστηρίου Αθηνών, παραλαµβάνοντας µάλιστα τη σκυτάλη του τελευταίου λίγο πριν αρχίσει ο µεγάλος χρηµατιστηριακός κατήφορος του 2000 (ανέλαβε 28 Ιουλίου του 2000)
Εν πάσει περιπτώσει, για να αναλαµβάνει ένας τεχνοκράτης µε τις περγαµηνές του καθηγητή Αλεξάκη τη διοίκηση της ΕΒΖ, σηµαίνει, ότι ή πολύ απελπισµένος είναι ή πολύ µεγάλη εµπιστοσύνη στις δυνάµεις του έχει. Και στη µια και στην άλλη περίπτωση, το εγχείρηµα θεωρείται κάτι παραπάνω από παράτολµο. Το γεγονός ότι ο καθηγητής Αλεξάκης ήταν στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς όταν η ΕΒΖ έκοβε εισιτήριο για να µπει στο χρηµατιστήριο, πολύ λίγη σηµασία έχει σήµερα.
Πρώτον, γιατί η κραταιά Ελληνική Βιοµηχανία Ζάχαρης εκείνης της εποχής δεν έχει καµιά απολύτως σχέση µε το «κουφάρι» που περιφέρεται σήµερα στα υπουργικά γραφεία, ζητώντας ελεηµοσύνες για να κρατηθεί στη ζωή
∆εύτερον, γιατί τα κατά συρροή λάθη που γίνονται από το 2006 και µετά, έχουν απαξιώσει ολοκληρωτικά την υπόθεση της εγχώριας παραγωγής ζάχαρης, η οποία, ούτως ή άλλως, από ένα σηµείο και µετά ήταν δύσκολη υπόθεση
Το κλίµα της Ελλάδας δεν είναι το καταλληλότερο για την αποτελεσµατική καλλιέργεια των ζαχαρότευτλων, ωστόσο η πείρα έχει δείξει ότι καταβάλλοντας τεράστια υπερπροσπάθεια, η χώρα θα µπορούσε, υπό κάποιες προϋποθέσεις, όχι τώρα αλλά δύο δεκαετίες πριν, να εξελιχθεί σε σηµαντική δύναµη του κλάδου. Αυτό απαιτούσε έρευνα σε σχέση µε τις ποικιλίες των ζαχαρότευτλων, άρτια οργάνωση της αλυσίδας παραγωγής και φυσικά ισχυροποίηση της παρουσίας της στο χώρο των Βαλκανίων. Η ιδέα του τότε διοικητή της ΑΤΕ Πέτρου Λάµπρου να επενδύσει η ΕΒΖ στα εργοστάσια της Σερβίας ήταν µια από τις πιο ενδιαφέρουσες επιχειρηµατικές κινήσεις που έγιναν µετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης
Τώρα όµως τα πράγµατα έχουν πάρει αντίστροφη πορεία. Αντί να επενδύει η Ελλάδα στις χώρες των Βαλκανίων, µάλλον αρχίζουν να έρχονται εκείνες (µέσω νέων κεφαλαιούχων) στην Ελλάδα. Αντί να αβγατίζει η ΕΒΖ τα 7 εργοστάσια που λειτουργούσε πριν από 15 χρόνια, πασχίζει να µη σβήσει και η τελευταία καµινάδα στο εργοστάσιο του Πλατέως. Λάρισα, Ξάνθη και Σέρρες έχουν «σκουριάσει» εδώ και χρόνια, οι 2 µονάδες των Σερβίων έχουν βγει στο «σφυρί», ενώ η πολύπαθη Ορεστιάδα ψάχνει «τζάµπα» µαζούτ από την ΕΚΟ. Μέσα σ’ αυτό το κλίµα, ό,τι και να κάνει ένας καθηγητής, η τύχη του εγχειρήµατος είναι προδιαγεγραµµένη.
Εν πάσει περιπτώσει, για να αναλαµβάνει ένας τεχνοκράτης µε τις περγαµηνές του καθηγητή Αλεξάκη τη διοίκηση της ΕΒΖ, σηµαίνει, ότι ή πολύ απελπισµένος είναι ή πολύ µεγάλη εµπιστοσύνη στις δυνάµεις του έχει. Και στη µια και στην άλλη περίπτωση, το εγχείρηµα θεωρείται κάτι παραπάνω από παράτολµο. Το γεγονός ότι ο καθηγητής Αλεξάκης ήταν στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς όταν η ΕΒΖ έκοβε εισιτήριο για να µπει στο χρηµατιστήριο, πολύ λίγη σηµασία έχει σήµερα.
Πρώτον, γιατί η κραταιά Ελληνική Βιοµηχανία Ζάχαρης εκείνης της εποχής δεν έχει καµιά απολύτως σχέση µε το «κουφάρι» που περιφέρεται σήµερα στα υπουργικά γραφεία, ζητώντας ελεηµοσύνες για να κρατηθεί στη ζωή
∆εύτερον, γιατί τα κατά συρροή λάθη που γίνονται από το 2006 και µετά, έχουν απαξιώσει ολοκληρωτικά την υπόθεση της εγχώριας παραγωγής ζάχαρης, η οποία, ούτως ή άλλως, από ένα σηµείο και µετά ήταν δύσκολη υπόθεση
Το κλίµα της Ελλάδας δεν είναι το καταλληλότερο για την αποτελεσµατική καλλιέργεια των ζαχαρότευτλων, ωστόσο η πείρα έχει δείξει ότι καταβάλλοντας τεράστια υπερπροσπάθεια, η χώρα θα µπορούσε, υπό κάποιες προϋποθέσεις, όχι τώρα αλλά δύο δεκαετίες πριν, να εξελιχθεί σε σηµαντική δύναµη του κλάδου. Αυτό απαιτούσε έρευνα σε σχέση µε τις ποικιλίες των ζαχαρότευτλων, άρτια οργάνωση της αλυσίδας παραγωγής και φυσικά ισχυροποίηση της παρουσίας της στο χώρο των Βαλκανίων. Η ιδέα του τότε διοικητή της ΑΤΕ Πέτρου Λάµπρου να επενδύσει η ΕΒΖ στα εργοστάσια της Σερβίας ήταν µια από τις πιο ενδιαφέρουσες επιχειρηµατικές κινήσεις που έγιναν µετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης
Τώρα όµως τα πράγµατα έχουν πάρει αντίστροφη πορεία. Αντί να επενδύει η Ελλάδα στις χώρες των Βαλκανίων, µάλλον αρχίζουν να έρχονται εκείνες (µέσω νέων κεφαλαιούχων) στην Ελλάδα. Αντί να αβγατίζει η ΕΒΖ τα 7 εργοστάσια που λειτουργούσε πριν από 15 χρόνια, πασχίζει να µη σβήσει και η τελευταία καµινάδα στο εργοστάσιο του Πλατέως. Λάρισα, Ξάνθη και Σέρρες έχουν «σκουριάσει» εδώ και χρόνια, οι 2 µονάδες των Σερβίων έχουν βγει στο «σφυρί», ενώ η πολύπαθη Ορεστιάδα ψάχνει «τζάµπα» µαζούτ από την ΕΚΟ. Μέσα σ’ αυτό το κλίµα, ό,τι και να κάνει ένας καθηγητής, η τύχη του εγχειρήµατος είναι προδιαγεγραµµένη.
