Έτσι, ακόµα κι αν οι «παλιές δοµές» στερούν για µια ακόµη φορά από τον Έλληνα παραγωγό την τιµή που του αξίζει, οι διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη και που επιταχύνονται λόγω της ευνοϊκής διεθνούς συγκυρίας, διαµορφώνουν ένα νέο περιβάλλον για την εγχώρια παραγωγή ελαιολάδου που διεκδικεί πλέον µε επώνυµο προϊόν, δηλαδή µε άµεσο τρόπο, τη θέση που δύναται να έχει στην παγκόσµια αγορά. Τα αποτελέσµατα αυτής της προσπάθειας δεν θα αργήσουν να γίνουν αντιληπτά και στην τιµή διάθεσης του προϊόντος από τον παραγωγό, ακόµα και στις περιπτώσεις που ο ίδιος ο παραγωγός ή οι οργανώσεις του δεν εµπλέκονται άµεσα, δηλαδή µε δικό τους δίκτυο τυποποίησης και διάθεσης του προϊόντος, στη όλη διαδικασία.
Νέες συνθήκες ανταγωνισµού Με άλλα λόγια, µετά από πολλές δεκαετίες ασφυκτικού ελέγχου τόσο της εγχώριας αγοράς (δύο µεγάλες µονάδες τυποποίησης επώνυµου ελαιολάδου) όσο και των εξαγωγών ανώνυµου – χύµα προϊόντος (Ιταλοί έµποροι), η υπόθεση ελληνικό ελαιόλαδο τίθεται σε νέα βάση. Οι δεκάδες µικρές µονάδες παραγωγής επώνυµου προϊόντος που φυτρώνουν σαν τα µανιτάρια σε όλες τις ελαιοπαραγωγές περιοχές της χώρας, επενδύοντας σε νέα τεχνολογικά µέσα και σε σύγχρονες µεθόδους branding και marketing, διαµορφώνουν νέες συνθήκες ανταγωνισµού το οποίο λειτουργεί προς όφελος και του παραγωγού
Το µυστικό του όλου εγχειρήµατος είναι η δηµιουργία νέων υπεραξιών, µε βάση το ελληνικό extra παρθένο ελαιόλαδο, δηλαδή το µεγάλωµα της πίτας στο συγκεκριµένο προϊόν, προσπάθεια από την οποία όλοι µπορούν να βγουν κερδισµένοι. Και σ’ αυτή την περίπτωση, βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εγρήγορση από την πλευρά των παραγωγών, η εµπιστοσύνη τους σε συλλογικά σχήµατα που µπορούν να πετύχουν µια καλύτερη διαπραγµάτευση για το προϊόν τους, η αναζήτηση γνήσιων σχηµάτων συµβολαιακής γεωργίας και η επιµονή σε συνεργασίες µε ευρύ χρονικό ορίζοντα, οι οποίες ανεξαρτήτως της νοµικής τους βάσης, ενσωµατώνουν στη φιλοσοφία τους τη δίκαιη κατανοµή των υπεραξιών σε όλα τα στάδια ανάπτυξης του προϊόντος από το χωράφι µέχρι το ράφι.
Το τέρας που ψυχορραγεί Μέχρι τη διαµόρφωση της νέας διαφορετικής και ευοίωνης προοπτικής για το ελληνικό ελαιόλαδο το… τέρας που ψυχορραγεί, δηλαδή οι παλιές δοµές συγκέντρωσης και διακίνησης του ελαιολάδου, δίνουν λυσσαλέο αγώνα να κρατήσουν χαµηλά τις τιµές παραγωγού και να διατηρήσουν την κυρίαρχη, µέχρι πρότινος, θέση τους στην αγορά
Μέσα σ’ αυτό το κλίµα, η γνωστή «συµµαχία» ντόπιων διακινητών και Ιταλών εµπόρων έχουν επιστρατεύσει κάθε διαθέσιµο προκειµένου να φέρουν την αγορά στα µέτρα τους, να φρενάρουν τις τιµές παραγωγού και κυρίως να υπονοµεύσουν µε τη συγκρότηση των νέων συνεργασιών (ποιότητα προϊόντος, brandting και marketing), επενδύοντας κατά βάση στην ανασφάλεια των παραγωγών και στο φόβο του µη µείνει µε το προϊόν απούλητο. Η δηµιουργία συνθηκών πανικού διευκολύνεται βεβαίως από το γεγονός ότι οι παλιές µεγάλες Ενώσεις (Ηράκλειο, Σητεία, Μεσσηνία, Λέσβος κ.α.) έχουν ουσιαστικά καταρρεύσει, ενώ ακόµα και οι λίγες µικρότερες οργανώσεις που διατηρούν κάποια επαφή µε την αγορά δεν είναι σε θέση να παίξουν καθοδηγητικό ρόλο και να επηρεάσουν αποτελεσµατικά τις εξελίξεις προς όφελος των παραγωγών. Σηµειωτέον ότι οι πρώτοι που µεταφέρουν το φόβο και την ανασφάλεια στους παραγωγούς, είναι διοικήσεις και πρόεδροι όπως για παράδειγµα ο Ανδρέας Στρατάκης της πρώην ΕΑΣ και νυν συνεταιρισµού Ηρακλείου, που πριν αλέκτωρ φωνήσαι, έσπευσε να ανακοινώσει µείωση έστω και δέκα λεπτών στην τιµή συγκέντρωσης του ελαιολάδου, αποποιούµενος στην ουσία το ρόλο του καθοδηγητή της αγοράς και της στοιχειώδους προστασίας των τιµών παραγωγού. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση Στρατάκη πριν λίγες µέρες στην ανταποκρίτρια της Agrenda στην Κρήτη, ότι «το λάδι που παραδίδουν οι παραγωγοί στην Ένωση είναι ελάχιστο και ότι οι περισσότεροι εξ αυτών προτιµούν να «πατούν» στις τιµές της οργάνωσης για να ενισχύουν τη διαπραγµατευτική τους θέση µε το ιδιωτικό εµπόριο». Επίσης ο ίδιος δεν παραλείπει να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για την µη ανταπόκριση των συνεταιρισµών που διαθέτουν ελαιουργεία στην πρόσκληση του να διαθέσουν µεγάλες ποσότητες στην οργάνωση. «Μόνο ο συνεταιρισµός Προφήτη Ηλία και σε ένα βαθµό ο συνεταιρισµός Άνω Ασιτών ανταποκρίθηκαν και µας έδιναν λάδι όταν εµείς πληρώναµε µε 3 ευρώ. Οι υπόλοιποι χρησιµοποιούσαν την τιµή που είχαµε ανακοινώσει, που ήταν η υψηλότερη στην αγορά, για να πιέζουν τους ιδιώτες. Αυτή η λογική δεν µας βγαίνει σε καλό» σχολίασε ο κ. Στρατάκης.
Η «τέχνη» της δηµιουργίας κλίµατος ανησυχίας Την ίδια στιγµή, χαρακτηριστική της προπαγάνδας που γίνεται µε στόχο τον ασφυκτικό έλεγχο των τιµών παραγωγού είναι η δηµοσίευση προ 15νθηµέρου στο ενηµερωτικό δίκτυο του Olive Oil Times που έθετε εντέχνως το ερώτηµα «γιατί, σε πείσµα της διεθνούς τάσης οι τιµές του ελαιολάδου στην Ελλάδα πέφτουν;».
Προφανώς ο τίτλος του δηµοσιεύµατος δεν είχε καµιά σχέση µε την πραγµατικότητα στην ελληνική αγορά, επεδίωκε ωστόσο, τη δηµιουργία κλίµατος ανησυχίας στους παραγωγούς µε στόχο τη πτώση των τιµών.
Τους στόχους του εν λόγω δηµοσιεύµατος έσπευσαν να διευκολύνουν εντέχνως, από τη µια γνωστοί «δορυφόροι» των εµπόρων στο χώρο της ενηµέρωσης κι από την άλλη προβεβληµένοι θεσµικοί εκπρόσωποι των παραδοσιακών αγοραστών του προϊόντος.
Νέες συνθήκες ανταγωνισµού Με άλλα λόγια, µετά από πολλές δεκαετίες ασφυκτικού ελέγχου τόσο της εγχώριας αγοράς (δύο µεγάλες µονάδες τυποποίησης επώνυµου ελαιολάδου) όσο και των εξαγωγών ανώνυµου – χύµα προϊόντος (Ιταλοί έµποροι), η υπόθεση ελληνικό ελαιόλαδο τίθεται σε νέα βάση. Οι δεκάδες µικρές µονάδες παραγωγής επώνυµου προϊόντος που φυτρώνουν σαν τα µανιτάρια σε όλες τις ελαιοπαραγωγές περιοχές της χώρας, επενδύοντας σε νέα τεχνολογικά µέσα και σε σύγχρονες µεθόδους branding και marketing, διαµορφώνουν νέες συνθήκες ανταγωνισµού το οποίο λειτουργεί προς όφελος και του παραγωγού
Το µυστικό του όλου εγχειρήµατος είναι η δηµιουργία νέων υπεραξιών, µε βάση το ελληνικό extra παρθένο ελαιόλαδο, δηλαδή το µεγάλωµα της πίτας στο συγκεκριµένο προϊόν, προσπάθεια από την οποία όλοι µπορούν να βγουν κερδισµένοι. Και σ’ αυτή την περίπτωση, βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εγρήγορση από την πλευρά των παραγωγών, η εµπιστοσύνη τους σε συλλογικά σχήµατα που µπορούν να πετύχουν µια καλύτερη διαπραγµάτευση για το προϊόν τους, η αναζήτηση γνήσιων σχηµάτων συµβολαιακής γεωργίας και η επιµονή σε συνεργασίες µε ευρύ χρονικό ορίζοντα, οι οποίες ανεξαρτήτως της νοµικής τους βάσης, ενσωµατώνουν στη φιλοσοφία τους τη δίκαιη κατανοµή των υπεραξιών σε όλα τα στάδια ανάπτυξης του προϊόντος από το χωράφι µέχρι το ράφι.
Το τέρας που ψυχορραγεί Μέχρι τη διαµόρφωση της νέας διαφορετικής και ευοίωνης προοπτικής για το ελληνικό ελαιόλαδο το… τέρας που ψυχορραγεί, δηλαδή οι παλιές δοµές συγκέντρωσης και διακίνησης του ελαιολάδου, δίνουν λυσσαλέο αγώνα να κρατήσουν χαµηλά τις τιµές παραγωγού και να διατηρήσουν την κυρίαρχη, µέχρι πρότινος, θέση τους στην αγορά
Μέσα σ’ αυτό το κλίµα, η γνωστή «συµµαχία» ντόπιων διακινητών και Ιταλών εµπόρων έχουν επιστρατεύσει κάθε διαθέσιµο προκειµένου να φέρουν την αγορά στα µέτρα τους, να φρενάρουν τις τιµές παραγωγού και κυρίως να υπονοµεύσουν µε τη συγκρότηση των νέων συνεργασιών (ποιότητα προϊόντος, brandting και marketing), επενδύοντας κατά βάση στην ανασφάλεια των παραγωγών και στο φόβο του µη µείνει µε το προϊόν απούλητο. Η δηµιουργία συνθηκών πανικού διευκολύνεται βεβαίως από το γεγονός ότι οι παλιές µεγάλες Ενώσεις (Ηράκλειο, Σητεία, Μεσσηνία, Λέσβος κ.α.) έχουν ουσιαστικά καταρρεύσει, ενώ ακόµα και οι λίγες µικρότερες οργανώσεις που διατηρούν κάποια επαφή µε την αγορά δεν είναι σε θέση να παίξουν καθοδηγητικό ρόλο και να επηρεάσουν αποτελεσµατικά τις εξελίξεις προς όφελος των παραγωγών. Σηµειωτέον ότι οι πρώτοι που µεταφέρουν το φόβο και την ανασφάλεια στους παραγωγούς, είναι διοικήσεις και πρόεδροι όπως για παράδειγµα ο Ανδρέας Στρατάκης της πρώην ΕΑΣ και νυν συνεταιρισµού Ηρακλείου, που πριν αλέκτωρ φωνήσαι, έσπευσε να ανακοινώσει µείωση έστω και δέκα λεπτών στην τιµή συγκέντρωσης του ελαιολάδου, αποποιούµενος στην ουσία το ρόλο του καθοδηγητή της αγοράς και της στοιχειώδους προστασίας των τιµών παραγωγού. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση Στρατάκη πριν λίγες µέρες στην ανταποκρίτρια της Agrenda στην Κρήτη, ότι «το λάδι που παραδίδουν οι παραγωγοί στην Ένωση είναι ελάχιστο και ότι οι περισσότεροι εξ αυτών προτιµούν να «πατούν» στις τιµές της οργάνωσης για να ενισχύουν τη διαπραγµατευτική τους θέση µε το ιδιωτικό εµπόριο». Επίσης ο ίδιος δεν παραλείπει να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για την µη ανταπόκριση των συνεταιρισµών που διαθέτουν ελαιουργεία στην πρόσκληση του να διαθέσουν µεγάλες ποσότητες στην οργάνωση. «Μόνο ο συνεταιρισµός Προφήτη Ηλία και σε ένα βαθµό ο συνεταιρισµός Άνω Ασιτών ανταποκρίθηκαν και µας έδιναν λάδι όταν εµείς πληρώναµε µε 3 ευρώ. Οι υπόλοιποι χρησιµοποιούσαν την τιµή που είχαµε ανακοινώσει, που ήταν η υψηλότερη στην αγορά, για να πιέζουν τους ιδιώτες. Αυτή η λογική δεν µας βγαίνει σε καλό» σχολίασε ο κ. Στρατάκης.
Προφανώς ο τίτλος του δηµοσιεύµατος δεν είχε καµιά σχέση µε την πραγµατικότητα στην ελληνική αγορά, επεδίωκε ωστόσο, τη δηµιουργία κλίµατος ανησυχίας στους παραγωγούς µε στόχο τη πτώση των τιµών.
Τους στόχους του εν λόγω δηµοσιεύµατος έσπευσαν να διευκολύνουν εντέχνως, από τη µια γνωστοί «δορυφόροι» των εµπόρων στο χώρο της ενηµέρωσης κι από την άλλη προβεβληµένοι θεσµικοί εκπρόσωποι των παραδοσιακών αγοραστών του προϊόντος.
