Μα καλά, μπορεί ένα ελαιοτριβείο από μόνο του να σηματοδοτεί για όλους μας τον οδηγό για μια νέα εποχή; Και όμως… Για τα ελληνικά δεδομένα, όταν ένα ελαιοτριβείο «κλείνει» τις ποσότητες που θέλει να έχει, από τις 20 Νοεμβρίου, όλα prime ελαιόλαδα, κοντά στους 200 τόνους, όλα φιλτραρισμένα, με κορυφαία ποιοτικά χαρακτηριστικά και διαθέτοντας φρουτώδη 5,5, πικρό 4,5 και πικάντικο 4,2, με οξύτητες 0,25, εεε... αυτό είναι κάτι για το οποίο όλοι πρέπει να το προσέξουμε και να ψάχνουμε το πώς… Το πιο σημαντικό: Η τιμή που αγόρασε από τους παραγωγούς του ήταν φανταστική, 3,50 ευρώ, όταν η Κρήτη αγοράζει (και η Μεσσηνία κοντά), γύρω στα 2,70 ευρώ.Γυρίζοντας από πρακτική εκπαίδευση 15 ημερών, στο Ινστιτούτο IRTA της Ισπανίας, που εξειδικεύεται σε θέματα ελιάς, ελαιολάδου και άλλων καρπών, διάβαζα στο αεροπλάνο για την πολύ κακή επίδοση που έχει φέτος η ελαιοπαραγωγή στην Κρήτη, ενώ μόλις πάτησα στο αεροδρόμιο στα Σπάτα, πήρα στο κινητό τα ευχάριστα μαντάτα για τις φετινές επιδόσεις της Ελαιουργίας Παπαδόπουλος στην Ηλεία. Παλιός, τακτικός μαθητής των Olive Oil Seminars, τα οποία ασχολούνται με όλο το φάσμα παραγωγής ποιοτικού ελαιολάδου, ο Κώστας Παπαδόπουλος εργάζεται με σύστημα, για την αναβάθμιση της ποιότητας των ελαιολάδων του, ενώ ειδικά φέτος γνωρίζαμε ότι ήταν η πρώτη χρονιά πλήρους αναδιάρθωσης του ελαιοτριβείου. Μήπως «αναδιάρθωση» σε μηχανήματα με νέα φωτάκια και ψηφιακές οθόνες; Όχι! Γνωρίζοντας καλά την αλυσίδα παραγωγής ελαιολάδου, o κ. Παπαδόπουλος επέλεξε να επενδύσει στους ανθρώπους του, σε αυτούς δηλαδή που διαμορφώνουν την ποιότητα στο προϊόν. Έχοντας ήδη τρεις εκπαιδευμένους δοκιμαστές στην πρώτη γραμμή, ετοιμάζει άλλους τέσσερις δοκιμαστές για φέτος, ενώ οι μόνιμοι συνεργάτες γεωπόνοι αλωνίζουν τις γύρω περιοχές να δουν τον καρπό, να δώσουν οδηγίες, να πείσουν να πάνε για ελαιοποίηση την Κορωνέικη πολύ νωρίτερα, αρχίζοντας από 8 Οκτωβρίου.
Πολύ φοβάμαι ότι κάθε χρόνο δεν θα πηγαίνουμε πολύ καλύτερα. Εχουμε μείνει τραγικά πίσω στην εκπαίδευση, κατ’ αρχάς των ελαιοτριβείων, τα οποία χωρίς καμία απολύτως επιμόρφωση, συνεχίζουν να διαμορφώνουν την ποιότητα του εθνικού μας προϊόντος, ανεξέλεγκτα, χωρίς τήρηση των -απαραίτητων- προδιαγραφών HACCP και όλων των κανόνων για ποιοτική ελαιοποίηση. Τσουβάλια πλαστικά, τριτοκοσμικών χωρών, υπάρχουν παντού -αντί για πλαστικά διάτρητα κιβώτια- , χωρίς καμία διάθεση απαγόρευσής των, παρόλη την ταχύτατη επιμόλυνση των καρπών, η παραγωγή γίνεται δήθεν «εν ψυχρώ» χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, με νούμερα για τις ποσότητες που παράγονται στο ελαιοτριβεία βγαλμένα από τη φαντασία, κάτω από απαράδεκτες συνθήκες φύλαξης, χωρίς φιλτράρισμα, χωρίς άζωτο κ.ά. Δυστυχώς όμως ο ανταγωνισμός αυξάνεται ταχύτατα λόγω της ραγδαίας ανάπτυξης της ελαιοκομίας, σε σωστές βάσεις, σε Τυνησία, Τουρκία και Μαρόκο και αυτό μας στέλνει από φέτος το μήνυμα αφύπνισης ότι δεν θα έρχεται πολύ συχνά ο «κακός» Ιταλός να μας «παίρνει τζάμπα το λάδι». Τα 2,50 -3,0 ευρώ θα γίνουν, φοβάμαι, ο κανόνας για το 90% των ελαιολάδων μας. Αλλά οι Τυνήσιοι και οι Τούρκοι με τα 2,0 και 2,30 ευρώ είναι μάλλον ευχαριστημένοι… εμείς όμως;
