του Γεωτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας – Παράρτημα Ανατολικής Στερεά
Οεπιστημονικός λόγος όμως δεν φαίνεται να συγκινεί εύκολα εκείνους που διαχειρίζονται τις τύχες του κόσμου και αυτό αποδεικνύεται και από την αποτυχία ενιαίας αντίληψης στη διαχείριση των φυσικών πόρων. Όταν επίσης η ανθρωπότητα μαστίζεται από πολέμους και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας, τα ενδιαφέροντα στρέφονται στην επιβίωση και ο σεβασμός της φύσης δευτερεύει. Με φόντο τα μείζονα πολεμικά τραγικά γεγονότα και του διχασμούς, στις πανδημίες που όπως φαίνεται δεν θα μας εγκαταλείψουν εύκολα, ο λόγος για την προστασία των δασών υποβαθμίζεται εξ αντικειμένου
Αντίθετα ο συναισθηματικός λόγος βρίσκει απήχηση και ανατρέχουμε, εν προκειμένω, σε κυρίαρχες ουμανιστικές ιδέες που εκφράστηκαν από ευαίσθητους συγγραφείς, υπηρέτες των παγκόσμιων αξιών
Θεωρήσαμε λοιπόν ότι για τα δάση καλό θα ήταν να ακουστούν λυρικότερες φωνές ποιητών και συγγραφέων, τιμώντας ταυτόχρονα και την παγκόσμια ημέρα ποίησης που συμπίπτει με εκείνη των δασών. Σταχυολογήσαμε μερικά ποιήματα, που φυσικά δεν εξαντλούν έναν μακρύτερο κατάλογο, που εξ αντικειμένου μας διαφεύγει, πονήματα και γραπτά αποσπάσματα ανθρώπων, που η ευαισθησία τους για τη φύση είναι αναμφισβήτητη
Ο πιο τρανός καημός - Κωστής Παλαμά
Την ώρα την υπέρτατη που θε να σβει το φώς μο
Ένας θα είναι εμένα ο πιο τρανός καημός μο
Δεν θα ‘ναι οι κούφιοι λογισμοί, οι αδικιές του κόσμου
Θα ‘ναι πως δεν δυνήθηκα με εσέ να ζήσω πλάσ
Πράσινη πάνω στα βουνά, σε αγριόδεντρα στα δάσ
Θα’ ναι πως δεν σε χάρηκα σκυφτός μες τα βιβλί
Ω φύση, ολάκερη ζωή κι ολάκερη σοφία
Τὸ δάσος - Μιλτιάδης Μαλακάσης 1895
Τὸ δάσος ποὺ λαχτάριζες
ὥσπου νὰ τὸ περάσεις,
τώρα νὰ τὸ ξεχάσει
διαβάτη ἀποσπερνέ
Μιὰ αὐγινή, τὸ κούρσεψα
ἀνίδρωτοι λοτόμοι
κι ἐκεῖ εἶναι τώρα δρόμοι
διαβάτη ἀποσπερνέ.
Τὸ τρίσβαθο ἀναστέναγμ
ποὺ ἄγγιζε τὴν καρδιά σο
κι ἔσπαε τὰ γόνατά σου
δὲ θὰ τ᾿ ἀκούσεις πιά,
τὸ πήρανε στὰ διάπλατα
περίτρομα φτερά τους
καὶ τό ῾καμαν λαλιά του
τὰ νύχτια τὰ πουλιά.
Καὶ κάτι ποὺ βραχνόκραζ
μὲ μιὰ φωνὴ ἀνθρώπου,
στὸ ἡμέρωμα τοῦ τόπο
βουβάθηκε κι αὐτό.
Τὸ σιγαλὸ τραγούδισμ
ποὺ σ᾿ ἔσερνε διαβάτ
σὲ μαγικὸ παλάτι
δίχως ἐλπίδα αὐγῆς
τὸ πήρανε -γιὰ κοίταξε
στερνὴ ἀνατριχίλα
τὰ πεθαμένα φύλλ
ποὺ ἀπόμειναν στὴ γῆς
Κι ἡ ἅρπα μὲ τὸν ἦχο τη
ποὺ σὲ γλυκομεθοῦσε
μὰ κρύφια σοῦ χτυποῦσ
θανάτου μουσική,
χάθηκε μὲ τὴν ἄγγιχτ
ποὺ τὴν κρατοῦσε κόρη,
στὰ πέλαγα, στὰ ὅρη,
νὰ μὴν ξανακουστεῖ.
Τὸ δάσος ποὺ λαχτάριζες
ὥσπου νὰ τὸ περάσεις,
τώρα νὰ τὸ ξεχάσεις
διαβάτη ἀποσπερνέ,
γεννήκαν νεκροκρέβατ
τ᾿ ἄγρια δεντρά του τώρ
καὶ θὰ τὰ βρεῖς στὴ χώρ
διαβάτη ἀποσπερνέ
Ολόκληρη η σχετική ανακοίνωση του ΓΕΩΤΕΕ Ανατολικής Στερεάς διαθέσιμη εδώ
Οεπιστημονικός λόγος όμως δεν φαίνεται να συγκινεί εύκολα εκείνους που διαχειρίζονται τις τύχες του κόσμου και αυτό αποδεικνύεται και από την αποτυχία ενιαίας αντίληψης στη διαχείριση των φυσικών πόρων. Όταν επίσης η ανθρωπότητα μαστίζεται από πολέμους και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας, τα ενδιαφέροντα στρέφονται στην επιβίωση και ο σεβασμός της φύσης δευτερεύει. Με φόντο τα μείζονα πολεμικά τραγικά γεγονότα και του διχασμούς, στις πανδημίες που όπως φαίνεται δεν θα μας εγκαταλείψουν εύκολα, ο λόγος για την προστασία των δασών υποβαθμίζεται εξ αντικειμένου
Αντίθετα ο συναισθηματικός λόγος βρίσκει απήχηση και ανατρέχουμε, εν προκειμένω, σε κυρίαρχες ουμανιστικές ιδέες που εκφράστηκαν από ευαίσθητους συγγραφείς, υπηρέτες των παγκόσμιων αξιών
Θεωρήσαμε λοιπόν ότι για τα δάση καλό θα ήταν να ακουστούν λυρικότερες φωνές ποιητών και συγγραφέων, τιμώντας ταυτόχρονα και την παγκόσμια ημέρα ποίησης που συμπίπτει με εκείνη των δασών. Σταχυολογήσαμε μερικά ποιήματα, που φυσικά δεν εξαντλούν έναν μακρύτερο κατάλογο, που εξ αντικειμένου μας διαφεύγει, πονήματα και γραπτά αποσπάσματα ανθρώπων, που η ευαισθησία τους για τη φύση είναι αναμφισβήτητη
Ο πιο τρανός καημός - Κωστής Παλαμά
Την ώρα την υπέρτατη που θε να σβει το φώς μο
Ένας θα είναι εμένα ο πιο τρανός καημός μο
Δεν θα ‘ναι οι κούφιοι λογισμοί, οι αδικιές του κόσμου
Θα ‘ναι πως δεν δυνήθηκα με εσέ να ζήσω πλάσ
Πράσινη πάνω στα βουνά, σε αγριόδεντρα στα δάσ
Θα’ ναι πως δεν σε χάρηκα σκυφτός μες τα βιβλί
Ω φύση, ολάκερη ζωή κι ολάκερη σοφία
Τὸ δάσος - Μιλτιάδης Μαλακάσης 1895
Τὸ δάσος ποὺ λαχτάριζες
ὥσπου νὰ τὸ περάσεις,
τώρα νὰ τὸ ξεχάσει
διαβάτη ἀποσπερνέ
Μιὰ αὐγινή, τὸ κούρσεψα
ἀνίδρωτοι λοτόμοι
κι ἐκεῖ εἶναι τώρα δρόμοι
διαβάτη ἀποσπερνέ.
Τὸ τρίσβαθο ἀναστέναγμ
ποὺ ἄγγιζε τὴν καρδιά σο
κι ἔσπαε τὰ γόνατά σου
δὲ θὰ τ᾿ ἀκούσεις πιά,
τὸ πήρανε στὰ διάπλατα
περίτρομα φτερά τους
καὶ τό ῾καμαν λαλιά του
τὰ νύχτια τὰ πουλιά.
Καὶ κάτι ποὺ βραχνόκραζ
μὲ μιὰ φωνὴ ἀνθρώπου,
στὸ ἡμέρωμα τοῦ τόπο
βουβάθηκε κι αὐτό.
Τὸ σιγαλὸ τραγούδισμ
ποὺ σ᾿ ἔσερνε διαβάτ
σὲ μαγικὸ παλάτι
δίχως ἐλπίδα αὐγῆς
τὸ πήρανε -γιὰ κοίταξε
στερνὴ ἀνατριχίλα
τὰ πεθαμένα φύλλ
ποὺ ἀπόμειναν στὴ γῆς
Κι ἡ ἅρπα μὲ τὸν ἦχο τη
ποὺ σὲ γλυκομεθοῦσε
μὰ κρύφια σοῦ χτυποῦσ
θανάτου μουσική,
χάθηκε μὲ τὴν ἄγγιχτ
ποὺ τὴν κρατοῦσε κόρη,
στὰ πέλαγα, στὰ ὅρη,
νὰ μὴν ξανακουστεῖ.
Τὸ δάσος ποὺ λαχτάριζες
ὥσπου νὰ τὸ περάσεις,
τώρα νὰ τὸ ξεχάσεις
διαβάτη ἀποσπερνέ,
γεννήκαν νεκροκρέβατ
τ᾿ ἄγρια δεντρά του τώρ
καὶ θὰ τὰ βρεῖς στὴ χώρ
διαβάτη ἀποσπερνέ
Ολόκληρη η σχετική ανακοίνωση του ΓΕΩΤΕΕ Ανατολικής Στερεάς διαθέσιμη εδώ
