Την ίδια ώρα κανείς δεν ενδιαφέρθηκε σοβαρά για την περιουσία αυτών των οργανώσεων, η οποία είτε παραμένει αναξιοποίητη είτε σε κάποιες περιπτώσεις υποαπασχολείται από ιδιώτες.
Η συζήτηση που γίνεται στα υπουργικά γραφεία και στις συσκέψεις με τους εκπροσώπους των αγροτών κινείται στο πνεύμα του Μαυρογιαλούρου της δεκαετίας του ’60 και δεν έρχονται να υπηρετήσουν ένα επεξεργασμένο στρατηγικό σχεδιασμό για την ταχεία ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής και τη σύνδεσή της με την μεταποιητική βιομηχανία και τις μεγάλες διεθνείς αγορές.
Χρόνια τώρα, κανείς δεν εντόπισε ένα αγροτικό προϊόν αιχμής για την Ελλάδα στις ανάγκες ανάπτυξης του οποίου να επικεντρωθεί το σύνολο των εμπλεκομένων, έτσι ώστε να εξελιχθεί σε αδιαμφισβήτητο brand παγκοσμίως και να αξιοποιηθεί σε όλες του τις πτυχές.
Το βαμβάκι έχει χάσει εδώ και χρόνια το δυναμισμό του, η φέτα ξεθωριάζει σαν κατοχυρωμένο εθνικό προϊόν, το ελαιόλαδο δεν μπόρεσε να βγει ποτέ από τον ασφυκτικό κλοιό των Ιταλών που καρπώνονται την υπεραξία του.
Οι αποσπασματικές προσπάθειες σε επί μέρους μικρής κλίμακας προϊόντα, όπως τα λεγόμενα super foods, ακόμα κι αν ξελασπώσουν μεμονωμένους καλλιεργητές δεν πρόκειται να βγάλουν από την αφάνεια και αμφιβολία τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων αγροτών. Αυτό κεφάλαιο δεν το ανοίγει καμιά προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή, όπου και τα λίγα καλά που ακούγονται μένουν στο τέλος στα λόγια.
Γιάννης Πανάγος
