Κανείς δεν αρνείται ότι τα μπλόκα στις εθνικές οδούς δεν συνιστούν το καλύτερο δείγμα διαπραγματευτικού πολιτισμού και συνδικαλιστικής δράσης.
Ο θεσμός των μπλόκων πλησιάζει πλέον την 25ετία, ξεκίνησε με συγκεκριμένη αφορμή, όταν οι κοινοτικοί κανονισμοί επέβαλαν περικοπή των ενισχύσεων στους βαμβακοκαλλιεργητές για συγκεκριμένους λόγους και έκτοτε επαναλαμβάνονται σχεδόν κάθε χρόνο, καθώς, για πολλά χρόνια, επέτρεπαν την προσδοκία στους αγρότες ότι μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία κάτι μπορούσε να βγει.
Τα τελευταία χρόνια η διάταξη των μπλόκων είναι μάλλον αμυντική, όμως, σε μια περίοδο μεγάλων περικοπών και δυσβάστακτης φορολογίας για όλες τις παραγωγικές ομάδες, διατήρησαν, καθώς φαίνεται, τη χρησιμότητά τους.
Σε μια παρακινδυνευμένη ίσως εκδοχή, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα αγροτικά μπλόκα συντηρούνται αυτά τα χρόνια και από τον τρόπο με τον οποίο οι κυβερνήσεις αντιμετώπισαν αυτό το φαινόμενο. Επί της ουσίας, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε σοβαρά να το «αδρανήσει», αντίθετα, όλοι (οι κρατούντες) το χρησιμοποίησαν, μάλλον προκειμένου να καλύψουν, πίσω απ’ αυτή την αμφιλεγόμενη κατάληψη του οδικού δικτύου, τις δικές τους παραλείψεις και αδυναμίες χάραξης αποτελεσματικής αγροτικής πολιτικής.
Στο κάτω κάτω, όπως αφήνεται να εννοηθεί συχνά, από την πλευρά των αρμοδίων, καλύτερα λίγες εβδομάδες με τους αγρότες στους δρόμους και μετά πάλι πίσω στο χωράφι, παρά, όλο τον χρόνο, με την πολυπληθέστερη παραγωγή τάξη της χώρας και τους θεσμικούς της εκπροσώπους συνεχή σε διεκδικητική παράταξη.
Γιάννης Πανάγος
