Το θέμα είναι ότι η πλήρης κατάρρευση και παταγώδης χρεοκοπία, με θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο, όλων των προηγούμενων σχηματισμών (ΠΑΣΕΓΕΣ, ΓΕΣΑΣΕ, ΣΥΔΑΣΕ) που ουσιαστικά ήταν αυτό το οποίο άφησε κάποιο χώρο και για το αποκαλούμενο κίνημα των μπλόκων δεν αντιμετωπίζεται με διορθωτικές παρεμβάσεις και απαιτεί εκ βάθρων ανοικοδόμηση.
Εδώ το ερώτημα είναι με πρωτοβουλίες ποιων; Μια ανεξάρτητη δομή με προδιαγραφές ελεύθερης έκφρασης των συντελεστών της αγροτικής παραγωγής απαιτεί πρωτοβουλίες από τους ίδιους τους αγρότες.
Προφανώς η πρωτοβουλία δεν μπορεί να ανήκει στην κυβέρνηση και στα πολιτικά κόμματα. Έλα όμως που η πολυπληθής τάξη των αγροτών υπό τις παρούσες περιστάσεις δεν μπορεί να «γεννήσει» εύκολα στελέχη τα οποία θα αναλάβουν τέτοιου είδους πρωτοβουλίες, ενώ, τα παλαιότερα και εμπειρότερα ίσως στελέχη του χώρου έχουν ήδη, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, βεβαρυμμένο παρελθόν.
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, η πρόσφατη «αναζωπύρωση» των μπλόκων έδωσε αφορμές προκειμένου να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους κάποια άγνωστα μέχρι σήμερα πρόσωπα του αγροτικού χώρου, με καλές προδιαγραφές για την ανάληψη πρωτοβουλιών στην κατεύθυνση της αποκατάστασης της χαμένης συνοχής των συντελεστών της αγροτικής παραγωγής. Σίγουρα, ο ρόλος τους δεν είναι εύκολος.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί το 2008 όταν μια ολόκληρη γενιά στελεχών «χάθηκε» στη σκιά των παλαιότερων καθοδηγητών του χώρου. Σήμερα δεν υπάρχει εμφανώς εσωτερικός αντίπαλος, ωστόσο παραμένει πρόβλημα η κακή κληρονομιά και ο φόβος συλλογικής λειτουργίας και δράσης σε έναν χώρο ανερμάτιστο και μια χώρα που… τρώει τα παιδιά της.
Γιάννης Πανάγος
