Η πρώτη, αρχίζει µε την εκποίηση των λεγόµενων θυγατρικών της ΑΤΕ, δηλαδή των αγροτοβιοµηχανιών που θεµελίωσε ο αείµνηστος Αλέξανδρος Μπαλτατζής και οι οποίες αποτέλεσαν για περισσότερο από τρεις δεκαετίες τον ακρογωνιαίο λίθο της αγροτικής παραγωγής.
Η δεύτερη, συνδέεται µε την καταστροφική πορεία του χρηµατιστηρίου (1999-2000), η οποία έπληξε εξόχως, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, πολλούς από τους διαθέτοντες κάποια οικονοµική επιφάνεια αγρότες. Μάλιστα, η ζηµιά εκείνης της περιόδου ολοκληρώνεται µε τη µετάβαση στο ευρώ, η οποία επέδρασε αρνητικά κατά βάση στα περιθώρια κερδοφορίας των αγροτικών επιχειρήσεων, είτε µέσω της απώλειας αγορών (ακριβό ευρώ) είτε µέσω των ακριβών (εισαγόµενων κατά βάση) εφοδίων.
Βιώνουµε την τρίτη φάση οικονοµικής εξουθένωσης των επαγγελµατιών του αγροτικού χώρου. Αυτή τη φορά, το πάγωµα των πιστώσεων προς τους αγρότες και τις οργανώσεις τους, ως αποτέλεσµα της τραπεζικής αστάθειας, σε συνδυασµό µε την εκποίηση της Αγροτικής Τράπεζας, κατέστησαν δραµατικά δύσκολη την ανάπτυξη δραστηριότητας στον τοµέα της αγροτικής παραγωγής. Το κακό ολοκληρώνεται στις µέρες µας µε την πλήρη αποσάθρωση των συνεταιριστικών δοµών και την κίβδηλη υποκατάσταση αυτών από ποικιλόνυµα ιδιωτικά συµφέροντα. Αυτά, επωφελούνται, όπως είναι φυσικό, της πολιτικής αναλγησίας και επιταχύνουν την υπονόµευση κάθε γνήσιας συλλογικής έκφρασης των παραγωγών.
Μοιάζει, αυτή η τρίτη φάση, να είναι και η πλέον επικίνδυνη για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Οι αγρότες εκπέµπουν S.O.S.
Γιάννης Πανάγος
