Στις ευνοµούµενες πολιτείες, η κεντρική διοίκηση, πιθανώς σε συνεργασία µε τις θεσµοθετηµένες οργανώσεις των παραγωγών, µπαίνουν στη διαδικασία προσδιορισµού αναγκών της αγοράς (εγχώριας και διεθνούς) και των δυνατοτήτων στο πεδίο της αγροτικής παραγωγής και διαµορφώνουν τα αντίστοιχα όρια. Προφανώς και δεν µπορεί κανείς να απαγορεύσει σε κάποιον να καλλιεργεί και να παράγει κάτι που θέλει, όταν όµως έχει την κατάλληλη, επίσηµη ενηµέρωση, το σκέφτεται δύο φορές.
Στις λιγότερο αναπτυγµένες χώρες, όπως και στη δική µας, τα πράγµατα αφήνονται στην τύχη και στην τυφλή αγωνία όλων για το κέρδος. Κι αν αυτό στην περίπτωση των αρόσιµων – ετήσιων καλλιεργειών είναι µια φορά λάθος, στις δενδρώδεις – πολυετείς καλλιέργειες µοιάζει µε έγκληµα. Και συµβαίνει παντού.
Το είδαµε να συµβαίνει συχνά τα τελευταία χρόνια µε τα όσπρια και τα κρεµµύδια στις ετήσιες καλλιέργειες, το είδαµε όµως και να ξετυλίγεται και µάλιστα µε τρόπο τραγικό σε κάποιες περιπτώσεις, στα ρόδια πριν από καιρό και στα πυρηνόκαρπα µέχρι πρόσφατα. Μπορούµε να αναφερθούµε και σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις. Θα γίνει στον ανάλογο χώρο.
Απ’ αυτή την αλλοπρόσαλλη αγροτική δραστηριότητα, οι µόνοι που επωφελούνται είναι οι ευκαιριακοί µεταπράτες. Σπάνια κερδίζουν οι παραγωγοί, αλλά δύσκολα βγαίνει, µακροπρόθεσµα τουλάχιστον, χωρίς κόστος και η µεταποιητική βιοµηχανία. Είναι ώρα, όλα αυτά να τεθούν σε νέα βάση, όπως συµβαίνει σε όλες τις οργανωµένες οικονοµίες και κοινωνίες.
