Όπως έχουµε µάθει από το δηµοτικό, η ελληνική χλωρίδα περιλαµβάνει περί τα 6.000 είδη και υποείδη φυτών, από τα οποία τα 1.100 είναι ενδηµικά, δηλαδή δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στη γη. Η χώρα µας θεωρείται µοναδική στην Ευρώπη για τον πλούτο της αλλά και για τη µεγάλη αναλογία ενδηµικών φυτών σε σχέση µε την έκτασή της. Αρκεί να αναφερθεί ότι η Γερµανία µε έκταση σχεδόν τριπλάσια της Ελλάδας έχει 2.400 είδη φυτών και µόνο 6 ενδηµικά, η Αγγλία µε διπλάσια έκταση έχει 2.300 είδη και µόνο 16 ενδηµικά και η Ισπανία µε τετραπλάσια έκταση έχει σχεδόν τον ίδιο αριθµό ειδών µε την Ελλάδα.
Παρ’ όλα αυτά, η ελληνική κτηνοτροφία ασθενεί βαρέως. Ειδικά ο τοµέας της αιγοπροβατοτροφίας που ανέκαθεν αποτελούσε την αιχµή του δόρατος του τοµέα της ζωικής παραγωγής στη χώρα µας, οδεύει από το κακό στο χειρότερο.
Κανένας σχεδιασµός, καµιά φροντίδα καµία προοπτική. Οι άνθρωποι που υπηρετούν αυτό τον κλάδο στην κυριολεξία βασανίζονται. Ακόµα και οι ταµένοι στο επάγγελµα, δεµένοι µε τη φύση, παραδοσιακοί τσελιγκάδες, δοκιµάζονται, από τη στιγµή που µπήκε σε εφαρµογή η «τεχνική λύση» διευθέτησης των βοσκοτόπων. Κτηνοτρόφοι από τον Σµόλικα βρέθηκαν µε βοσκότοπο στον Ψηλορείτη και τανάπαλιν. Κι όλα αυτά για το χατίρι µιας κακοµαθηµένης κάστας «µηχανογράφων» που έχουν µάθει να κρύβουν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί και στη συνέχεια να αµείβονται αδρά για να… βάλουν σκούπα.
